Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο

Χρόνος.

Που περνάει σα νερό. Που δεν μπορούμε να θυμηθούμε πότε πηγαίναμε σχολείο και πότε ξαφνικά έφτασε η ώρα να στείλουμε τα δικά μας παιδιά. Που πάντα μοιάζει να μην είναι αρκετός.

Όταν απέκτησα το πρώτο μου παιδί, αναρωτιόμουν τι ακριβώς ηταν αυτό που με κούραζε παλιότερα και με οδηγούσε στο να μη βγαίνω πολλές φορές, γιατί «ήμουν πτώμα». Όταν ήρθε και το δεύτερο παιδί, αναρωτιόμουν τι με κούραζε όταν είχα μονο ένα παιδί στα χέρια. Και πάει λέγοντας.

Πάντα νομίζουμε οτι έχουμε φτάσει στα όριά μας, μέχρι που θα προκύψει κάτι άλλο, που θα μας αναγκάσει να τα επεκτείνουμε κι άλλο. Κι ύστερα λίγο ακόμα. Και μετά, να, λίγο ακόμα. Κι αν φρενάρουμε μισό λεπτό και κοιτάξουμε τη μέχρι τώρα πορεία μας, θα εκπλαγούμε με το πόσο μακριά έχουμε φτάσει. Από το πόσα έχουμε καταφέρει, ακόμα και οι πιο δύσπιστοι από εμάς.

Εκεί που θέλω να καταλήξω, με αυτο το πρώτο post, ειναι ότι: όλα είναι σχετικά. Οι αντοχές μας, τα όριά μας. Ακόμα κι ο χρόνος. Ειναι θέμα προοπτικής. Και στις πιο μαύρες μέρες μας, ακόμα κι όταν έχουμε βουλιάξει σε θλίψη που μοιάζει ατελείωτη, ακόμα κι όταν έχει περάσει καιρός που βρισκόμαστε εκει μέσα, αρκεί μία αλλαγή πλεύσης, για να μας φέρει πάλι στο φως. Μια κίνηση προς τα έξω.

Μια κίνηση που θα ταράξει τα νερά, έστω και λίγο.

Ολα είναι θέμα προοπτικής και κίνησης.

Ας κινηθούμε λοιπόν.