Ταξιδεύοντας

«I haven’t been everywhere, but it’s on my list».      -Susan Sontag

Νομίζω οτι δεν αποτελώ εξαίρεση όταν λέω οτι λατρεύω τα ταξίδια.

Από μικρή έλεγα οτι προτιμούσα να ζω σε μία τρύπα, αρκεί να ταξιδεύω όσο πιο συχνά μπορώ. Βέβαια, οταν είσαι μικρός υπολογίζεις χωρίς να λαμβάνεις υπόψην άλλες ανάγκες ή ενδεχόμενα. Αλλά και τώρα, πάντα ονειρεύομαι το επόμενο ταξίδι, κι ας περάσει πολύς καιρός μέχρι να καταφέρω να το πραγματοποιήσω.

Δεν ανήκω δυστυχώς στους ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει σε εξωτικά μέρη ή έχουν ζήσει εκτός χώρας για κάποιο διάστημα. Αυτό το τελευταίο ειδικά, κάπου στο βάθος με ενοχλεί κιόλας. Επιπλέον, λόγω δουλειάς, δεν υπάρχει η δυνατότητα να ταξιδέψω για πολλές μέρες. Και πάλι όμως, εκμεταλλεύομαι όσον καιρό έχω στη διάθεσή μου.

Πρόσφατα μάλιστα, κατάφερα να πραγματοποιήσω μαζί με τον αγαπημένο μου ένα υπερατλαντικό ταξίδι που το ονειρευόμουν χρόνια,  και το κρατάω σαν θησαυρό. Πριν απο αυτό, είχαμε πάει στο εξωτερικό μαζί με τα παιδιά μας και τα καρότσια μας, κι ενώ μας κάθισαν διάφορες απίθανες αναποδιές, ακόμα κι αν τα παιδιά ηταν μικρά σε ηλικία για να έχουν ουσιαστικές αναμνήσεις, κρατήσαμε την ψυχραιμία μας και τη θετική μας σκέψη, αντιμετωπίσαμε τις όποιες στραβές και κάναμε ένα ταξίδι που το θυμόμαστε (οι ενήλικες τουλάχιστον) με λατρεία. Όλα τα ταξίδια με τα μικρά μας τα θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη γιατι, παρά τις ταλαιπωρίες που περιλαμβάνουν (και-για να είμαστε ειλικρινείς- είναι αρκετές και διόλου ευκαταφρόνητες), έχουν τη γλυκιά αίσθηση του «μαζί». Κοινές εικόνες, οικογενειακό φαγητό, βόλτες πιασμένοι χέρι χέρι, ύπνοι αγκαλιά κι ατελείωτες φωτογραφίες.

Στα ταξίδια γενικά, είμαι «της ταλαιπωρίας». Πάω για να περπατήσω ατελείωτες ώρες, για να χαθώ και λίγο μέσα στα στενά, για να βρεθώ καμιά φορά και προ εκπλήξεων. Θέλω να γνωρίσω τα μέρη που πηγαίνω με τη γνήσια περιέργεια ενός παιδιού. Γι’αυτό κι ο προγραμματισμός που κάνω προ ταξιδιών είναι πολύ χαλαρός. Δε με απασχολεί να τα έχω όλα προγραμματισμένα στην εντέλεια. Κι ας αποδειχτεί στην πορεία οτι χάθηκε πολύτιμος χρόνος σε κάτι που τελικά δεν άξιζε και τόσο. Άλλωστε, η πιθανότητα αυτή υπάρχει ακόμα και στα άρτια προγραμματισμένα ταξίδια. Τα γούστα διαφέρουν. Για καλή μου τύχη, συμμεριζόμαστε τις ίδιες απόψεις με το έτερον ήμισυ. Γι’αυτό και δεν έχουμε επιχειρήσει να πάμε σε οργανωμένο ταξίδι και δεν έχουμε κάνει ποτέ διακοπές σε «all-inclusive» ξενοδοχεία ως οικογένεια. Δεν αποκλείω τίποτα στο μέλλον, αλλά, προς το παρόν και για όσο ακόμα αντέχουμε, θα επιμείνουμε στην «ταλαιπωρία». Μας έχει οδηγήσει σε περίεργα μέρη, σε υπέροχες παραλίες και σε αξέχαστες ταξιδιωτικές εμπειρίες.

Πέρα απο όλα αυτά, πάντα ένιωθα οτι όταν ταξιδεύω, κάνω βουτιά μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό. Ψάχνω τις δυνατότητές μου, αντιμετωπίζω τους φόβους μου, γνωρίζω άλλα μέρη κι άλλους ανθρώπους. Ανοίγομαι στη γνώση. Κι αυτό το άνοιγμα ειναι ασύλληπτα απελευθερωτικό. Για μένα ειναι σαν είδος ψυχοθεραπείας.

Γι’αυτό και ταυτίστηκα, οταν διάβασα άρθρο που μιλούσε για τα αποτελέσματα πανεπιστημιακής έρευνας σχετικά με την ευχαρίστηση που προκύπτει απο τα ταξίδια και τη μακροπρόθεσμη επίδρασή της και σας το παραθέτω:

https://brightside.me/inspiration-psychology/it-turns-out-that-traveling-makes-us-far-happier-than-any-material-wealth-ever-does-221755/

Αφού το λέει και η επιστήμη, ποιά είμαι εγώ να το αμφισβητήσω!