4ο Χριστουγεννιάτικο Post: Καινούριος χρόνος, καινούριες ανάσες

Painting: Vincent Van Gogh, First Steps (after Millet)- January 1890

Με το που περνάνε τα Χριστούγεννα, έχω πάντα την αίσθηση ότι έχουν τελειώσει και οι γιορτές. Πιο πολύ είναι η προσμονή των γιορτών, για μένα, παρά οι ίδιες οι γιορτές. Δεν ξέρω πώς μου έχει δημιουργηθεί αυτό το συναίσθημα, αλλά έτσι μου βγαίνει πάντα. Με το πού περνάει η Πρωτοχρονιά, αρχίζω να σκέφτομαι το ξεστόλισμα. Και σιχαίνομαι το ξεστόλισμα. Κι έτσι, σχεδόν πάντα, στις αρχές του χρόνου, έχω μια ελαφριά θλίψη. Λίγο ο χρόνος που έφυγε, λίγο το σπίτι που θα μου φαίνεται άδειο χωρίς τα στολίδια και το δέντρο, λίγο τα παιδιά που μεγαλώνουν με ρυθμούς που δεν προλαβαίνω (λες και θα μπορούσα ποτέ να αιχμαλωτίσω το χρόνο). Και τσουπ! νατη η μεθεόρτια θλίψη. Όχι τίποτα το φοβερό, βέβαια.

Η αλήθεια είναι ότι η θλίψη είναι και κομμάτι του είδους μας. Αναπόσπαστο κι απαραίτητο. Μας βοηθάει να πατάμε λίγο τα πόδια μας στη γη, για να μπορέσουμε να πάρουμε φόρα και να συνεχίσουμε. Το σημαντικό, φυσικά, είναι να βάλουμε δύναμη για να πάρουμε και την ανάλογη φόρα. Πράγμα όχι πάντα τόσο εύκολο ή απλό. Καμιά φορά, χρειάζεται πραγματικά να πιάσεις πάτο, για να μπορέσεις ουσιαστικά να ξεκολλήσεις. Και πάλι όμως, αυτό δεν σου εξασφαλίζει ότι κάποια στιγμή στην πορεία σου δεν θα ξαναπέσεις το ίδιο χαμηλά (ίσως και χαμηλότερα). Φαντάζομαι ότι, σε όλη αυτή τη διαδικασία, το σημαντικό είναι να γνωρίζεις καλά ότι κάποια πράγματα στη ζωή είναι αναπόφευκτο να συμβούν, όσο κι αν θεωρείς εαυτόν προετοιμασμένο ή προσεκτικό, και να έχεις την επιμονή και την υπομονή που απαιτείται για να βγάλεις ξανά το κεφάλι σου στην επιφάνεια. Να πάρεις ανάσα. Και να είσαι σίγουρος ότι αυτή η πρώτη ανάσα, θα είναι η απαρχή νέων καλύτερων πραγμάτων.

Τις μέρες που έχω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά, μου δίνεται πάντα και η ευκαιρία να τα παρακολουθήσω περισσότερο. Να δω καλύτερα και το πώς στέκομαι εγώ απέναντί τους. Να δω τα θέλω τους, τις κλίσεις τους, τα χαρακτηριστικά τους που τις καθιστούν διαφορετικές από κάθε άλλον. Ακόμα κι από εμάς, τους γονείς τους. Κυρίως από εμάς. Η γονεϊκή δεν έρχεται με ενσωματωμένο τσιπάκι. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Όσα κι αν έχεις διαβάσει, όσα κι αν νομίζεις ότι ξέρεις, έρχονται στη ζωή σου νέοι άνθρωποι, νέες υπάρξεις και κάποια στιγμή (μέσα στην όλη σου ξερολίαση) συνειδητοποιείς ότι ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ. Τα πλάσματα αυτά, δεν είναι συνέχειά σου. Δεν είναι ΕΣΥ. Δεν είναι υποχρεωμένα να εντάσσονται στα ιδανικά σου όρια, να σου μοιάζουν. Οκ, γονιδιακά πάντα θα υπάρχουν κάποια κοινά. Αναπόφευκτα. Αυτό δε σημαίνει όμως απολύτως τίποτα. Είναι νέα κύτταρα, νέοι οργανισμοί, που μεγαλώνουν σε άλλη εποχή, με άλλους γονείς, με άλλες επιρροές, με άλλες αλήθειες. Κι όπως οφείλεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, έτσι οφείλεις να σέβεσαι και να δέχεσαι και τις δικές τους διαφορετικότητες. Ακόμα κι αν τα οδηγούν σε μονοπάτια αλλιώτικα από τα δικά σου.

Και σχεδόν καθημερινά, αυτό είναι κάτι που παλεύω να δέχομαι και να συνειδητοποιώ και η ίδια.

Πρόσφατα μια φίλη με ρώτησε, τι νομίζω ότι θα γίνει το παιδί μου όταν μεγαλώσει. Η απάντησή μου ήταν ότι μπορεί να γίνει ο,τι τραβάει η ψυχή της. Και το εννοούσα. Συνειδητοποίησα οτι δεν έχω αφήσει ποτέ τη φαντασία μου να φτάσει σε βαθμό τέτοιο που να σκεφτώ τι θα ήθελα να γινουν τα παιδιά μου μεγαλώνοντας (επαγγελματικά, μιλώντας) ή πώς «θα ήθελα να τις δω». Αυτό που ξέρω με βεβαιότητα, είναι ότι θέλω να είναι ευτυχισμένες. Αυτό δεν θέλουν όλοι οι γονείς; Δεν θεωρώ όμως ότι ξέρω τι θα τις κάνει ευτυχισμένες. Ξέρω σίγουρα ότι θέλω να γίνουν καλοί άνθρωποι, να είναι δυνατές και να ξέρουν να δίνουν κι όχι μονο να απαιτούν να παίρνουν. Αλλά, και πάλι, αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται φαντάζομαι από τον τρόπο που μεγαλώνει κανείς. Δεν ενσωματώνεται στον εγκέφαλο με κάποιον τρόπο και σίγουρα όχι με το ζόρι.

Αυτό που ένιωσα φέτος, με το τέλος αυτής της χρονιάς, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι ότι, μέσα από την γονεϊκότητα, έχω μάθει να είμαι πιο ανοιχτή, πιο δεκτική, πιο διαλλακτική. Κάτι που ξεκίνησε για το δικό τους καλό, αλλά τελικά είναι και για το δικό μου. Μαθαίνω να βλέπω πριν βιαστώ να βγάλω συμπεράσματα. Μαθαίνω να παρατηρώ πριν κρίνω. Κι απολαμβάνω να διαπιστώνω διαρκώς πόσο διαφορετικά είναι μεταξύ τους τα παιδιά μου και πόσο διαφέρουν κι από μένα.

Η ζωή μας είναι γεμάτη από πρώτες φορές, πρώτες στιγμές, πρώτα βήματα. Όπως ειναι γεμάτη κι από τελευταίες. Απλά τις τελευταίες τις περισσότερες φορές δεν τις αντιλαμβανόμαστε.

Ας είναι η νέα χρονιά μια ακόμα ευκαιρία να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα σε κάτι νέο. Ειτε αυτό έχει να κάνει με εσωτερικές αναζητήσεις ή με νέους στόχους. Μια νέα αρχή, ένας νέος τρόπος αντιμετώπισης, χαρίζει πάντα μια φρέσκια, αισιόδοξη πνοή στην καθημερινότητά μας. Και μας αξίζει.

Καλή Χρονιά! Ειρηνική, δυνατή, αισιόδοξη και πάντα -πάντα, όμως- γεμάτη αγάπη και συντροφικότητα.