Party Time!! Μία γιορτή στον κήπο είναι πάντα πιο χαλαρή (ε;)

Κακά τα ψέματα, όταν στο σπίτι έρχονται περί τα 50 άτομα (μεγάλοι, μικροί και μικρότεροι), μόνο χαλαρά δεν το λες, αλλά, ας πούμε ότι αυτή τη φορά ήμουν πιο χαλαρή σε σχέση με άλλες φορές.

Και οι λόγοι ήταν δύο: Πρώτον, ότι το βασικό concept ήταν να ψήσουμε στο μπάρμπεκιου σουβλάκια και, δεύτερον, ότι τα περισσότερα πιτσιρίκια έχουν πια φτάσει σε κάποιες ηλικίες που μπορούν να αλωνίζουν και μόνα τους στον κήπο χωρίς τη διαρκή μας επίβλεψη. Αυτό το τελευταίο, με απέτρεψε κι από το να οργανώσω ιδιαίτερες δραστηριότητες φέτος, μιας και η παρέα και τα παιχνίδια μεταξύ τους τα κρατάει ιδιαίτερα απασχολημένα (κι ενδεχομένως, τα προτιμούν κιόλας). Βέβαια, την πινιάτα δεν τη «γλίτωσα» και σε αυτά τα γενέθλια, μιας και φαίνεται ότι το συγκεκριμένο σπορ δεν περιορίζεται ηλικιακά.

Απλά η εορτάζουσα αποφάσισε ότι «τελικά» θέλει πινιάτα στο πάρτυ της μια εβδομάδα πριν, οπότε… τρέχα μάνα! (και δεν μπορούσα να αρνηθώ, γιατί εγώ της το είχα προτείνει πρώτη κι επειδή για τη γιορτή της αδερφής της είχα ήδη κάνει φέτος).

Η «παραγγελία» (πολύ αποσιωπητικό πέφτει) ήταν πινιάτα-δράκος. Με βρήκε λίγο απροετοίμαστη βέβαια, αλλά, να είναι καλά το pinterest, πήρα ιδέες και στρώθηκα στη δουλειά. Η βασική ιδέα ήταν πάλι με μπαλόνι, χαρτί κι αλευρόκολλα, όπως είχα περιγράψει αναλυτικά κι εδώ. Την άφησα να στεγνώσει σχεδόν 4 μέρες, γυρνώντας την όσο πιο τακτικά μπορούσα, για να στεγνώνει ομοιόμορφα. Αυτή τη φορά χρησιμοποίησα χαρτί που μπαίνει για αμπαλάζ και τύλιγμα εύθραυστων κατά τη μεταφορά, το οποίο αποδείχτηκε πιο γερή κατασκευή από εκείνη με τις εφημερίδες. Που σημαίνει ότι έφαγε γερό «ξύλο» μέχρι να σπάσει.

Το γεγονός, βέβαια, ότι την άφησα να στεγνώσει τέσσερα 24ωρα, μου άφησε ελάχιστο χρόνο για την υπόλοιπη κατασκευή της, αλλά τουλάχιστον φρόντισα να έχω έτοιμα, κομμένα τα γκοφρέ χαρτία για να τη ντύσω, καθώς και τα φτερά του δράκου και το περιεχόμενό του.

Για την ουρά, είχα τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσω το σπιράλ από ένα τετράδιο που είχε χρησιμοποιηθεί όλο και σκόπευα να το βάλω στην ανακύκλωση. Γιατί να πεταχτεί μαζί και μία εξαιρετική… ουρά;; Άνοιξα μία μικρή τρύπα με το ψαλίδι κι έβαλα μέσα ένα μέρος του σπιράλ για να στηριχτεί όσο γίνεται καλύτερα. Για ασφάλεια, έκλεισα την τρύπα και με ένα κομμάτι ταινία. Για να φαίνεται πιο αληθοφανής η ουρά, συμπίεσα λίγο το σπιράλ προς την άκρη του. Και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό, γιατί, εκτός από τα φτερά, κουνιόταν ρυθμικά και η ουρά του!! (ενθουσιάζομαι λες κι έμεινε τίποτα από τον δράκο τελικά.. αιωνία του η μνήμη).

Στη συνέχεια άνοιξα τη γνωστή τρύπα στο πάνω μέρος του δράκου (που έσκασε και το μπαλόνι) κι ακολούθησε το ντύσιμο με το γκοφρέ χαρτί, που συμπεριέλαβε και το κεφάλι και την ουρά (πράσινο για τη ράχη- κίτρινο για την κοιλιά). Στην ουρά στερέωνα το γκοφρέ κι ανάμεσα στα σύρματα του σπιράλ, για να τη γεμίσω καλύτερα και να μην έχει κενά κι εκεί. Μέσα στο στόμα του δράκου έβαλα ένα μεγάλο πομ πομ (από τα πολύ μεγάλα, οπότε σφήνωσε) κι έκοψα λεπτές πορτοκαλί λωρίδες χαρτιού που τις στερέωσα στο κάτω μέρος του πομ πομ για να μοιάζει ότι ο δράκος πετάει και φωτιά (αλλιώς τι σόι δράκος είναι!).

Τα φτερά ήταν ένα θέμα από μόνα τους. Τα έκανα σε ενιαίο κομμάτι κι όχι δύο ξεχωριστά κι έπρεπε να βρω τρόπο να τα εφαρμόσω πάνω στο δράκο και να τους δώσω κίνηση. Η τρύπα που άνοιξα στο δράκο (για να τον γεμίσω κιόλας) φρόντισα να είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από το σημείο ένωσης των φτερών (όπως φαίνεται λίγο στην πρώτη εικόνα). Μετά άνοιξα κι από μία μικρή τρύπα δεξιά κι αριστερά της μεγάλης, για να περάσω το σκοινί που θα την κρεμούσαμε. Πέρασα το σκοινί να είναι έτοιμο και στη συνέχεια έχωσα στη μεγάλη τρύπα εκείνο το λεπτό σημείο ανάμεσα στα φτερά. Έκοψα ένα καλαμάκι από σουβλάκι περίπου στα δύο τρίτα και το τοποθέτησα μέσα στην τρύπα και με φορά από το κεφάλι προς την ουρά, με τρόπο ώστε το χαρτόνι των φτερών να περνάει κάτω από το καλαμάκι και να μην μπορεί να βγει. Ας πούμε, δηλαδή, ότι το καλαμάκι και τα φτερά σχημάτιζαν νοητό σταυρό.

Τέλος, το σκοινι έπρεπε να περάσει και μέσα από τα φτερά. Άνοιξα από μία μικρή τρύπα συμμετρικά στα δύο φτερά και, για να έχουν κίνηση και να μην κρέμονται απλά, φρόντισα να κάνω από έναν κόμπο στο σχοινί κάτω από κάθε φτερό. Με τον τρόπο αυτό, όταν κρεμόταν η πινιάτα, σηκώνονταν και τα φτερά.

Μικρούτσικα πομ πομ για μύτη, ματάκια χειροτεχνίας, σύρμα πίπας για κέρατα και έτοιμο! (κατά τις 4 τα ξημερώματα τρεις μέρες πριν το πάρτυ και με την επόμενη μέρα εργάσιμη, αλλά… ποιος τα λογαριάζει αυτά;;; tiny hint: ΕΓΩ;).

Είμαι όμως περήφανη για το αποτέλεσμα (γι’αυτό και το κλαίω πάλι το δρακάκι). Εδώ λίγο πριν την ολική καταστροφή από ορδές αλλόφρονων πιτσιρικιών.

Εκτός της πινιάτας, λοιπόν, είχα μαζέψει ό,τι είχαμε σε συσκευασίες από μπουρμπουλήθρες. Και, πιστέψτε με, είχα πολλές, που μας είχαν δώσει δώρο σε βαφτίσεις ή σε πάρτυ. Πήρα κι μία άλλη συσκευή που έφτιαχνε τεράστιες σαπουνόφουσκες (πολύ ουρλιαχτό ακολουθούσε κάθε τέτοια φούσκα) και το παιχνίδι συνεχίστηκε. Απαραίτητη, σε αυτές τις περιπτώσεις, μία μεγάλη συσκευασία με έτοιμο μίγμα για σαπουνόφουσκες, γιατί μας τελείωνε γρήγορα.

Σε άλλη φάση θα επιχειρήσω να φτιάξω και μόνη μου τέτοιο μίγμα.

Στα δωράκια που δώσαμε μετά στους μικρούς μας φίλους, με έσωσε το IKEA όπου πέτυχα τυχαία σακουλάκια-ζωάκια για δώρα. Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, δεν τρελαίνομαι για τα κλασικά πλαστικά σακουλάκια. 

Έτσι, ολοκληρώθηκε και το ανοιξιάτικο πάρτυ μας, μεγαλώσαμε έναν χρόνο ακόμα και περιμένουμε με λαχτάρα το καλοκαίρι!

Μέχρι την επόμενη φορά…