Αδέρφια

Είμαι στη θέση του συνοδηγού.

Το βλέμμα μου χάνεται σε ατελείωτους ελαιώνες. Πραγματικά ατελείωτους. Ευλογημένος τόπος, ευλογημένα χώματα. Πλούσια. Λουσμένα στο φως.

Πίσω μου ακούω φωνές χαρούμενες. Ακούω το ραδιόφωνο από τη μία και τις φωνές τους από την άλλη που παίζουν. Φτιάχνουν ιστορίες, χασκογελάνε, μοιράζονται μυστικά, αδιαφορούν για τη σοβαρότητα, χλευάζουν το μέλλον και το τι μπορεί να επιφυλάσσει.

Έχουν εμάς να ανησυχούμε γι’αυτό.

Γι’αυτές το μόνο που αξίζει είναι το τώρα. Οι στιγμές αυτές. Έχουν αυτό που λαχταράμε με την ενηλικίωση: την ανεμελιά. Τη μαγική αυτή σκόνη της παιδικής ηλικίας. Τις ακούω κι ανοίγει η καρδιά μου, με πιάνω να χαμογελάω. Είμαι σίγουρη ότι κι ο σύντροφός μου δίπλα μου το ίδιο ακριβώς απολαμβάνει.

Ακουμπάω πίσω το κεφάλι και κλείνω τα μάτια. Είναι από αυτές τις στιγμές που νιώθεις ότι αγγίζουν την τελειότητα. Σα να είναι όλα σε αρμονία. Όπως θα ήθελες να είναι πάντα.

Και είναι σα να είμαι κι εγώ πάλι παιδί. Στο μυαλό μου έρχονται εκείνα τα οικογενειακά ταξίδια που παίζαμε με την αδερφή μου στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Επινοούσαμε παιχνίδια κάθε είδους. Μετρούσαμε δέντρα, αυτοκίνητα, βουνά. Κοιτούσαμε τα σύννεφα και προσπαθούσαμε να διακρίνουμε κάποιο σχήμα. Ενώναμε τις πατούσες μας και παλεύαμε (ποια καρεκλάκια αυτοκινήτου τότε.. ) και βάζαμε τις κούκλες μας σε παράταξη ανάμεσά μας γιατί «αν δεν κοιτούσαν μπροστά, τις ζάλιζαν οι στροφές». Και τσακωνόμασταν και τα ξαναβρίσκαμε και παίζαμε ώρες ατελείωτες.

Η αδερφή μου είναι ο ένας και μοναδικός άνθρωπος που μας συνδέουν τόσα πολλά. Διαφέρουμε σε άπειρα, είμαστε πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες -μερικές φορές γελάμε με το πόσο διαφορετικά μας επηρέασαν γεγονότα της παιδικής μας ηλικίας (εγώ τα έφερα βαρέως- εκείνης περνούσαν και δεν άγγιζαν πολλές φορές), αλλά μας συνδέουν οι κοινές μας εμπειρίες, τα μέρη που μεγαλώσαμε, τα βιώματα που αποκτήσαμε από κοινού και που μας οδήγησαν να μοιραζόμαστε τις ίδιες απόψεις σε βασικά θέματα. Μπορεί να έχει να κάνει και με το ότι έχουμε πολύ μικρή ηλικιακή διαφορά (όπως και οι κόρες μου), αλλά είμαστε αχώριστες. Μιλάμε πρακτικά καθημερινά. Ακόμα κι όταν έλειπε εκτός χώρας για κάποια χρόνια. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα σκεφτώ να πάρω πρώτα ό,τι κι αν συμβεί. Είναι η πρώτη που θα φορτωθεί τη γκρίνια μου, την απελπισία μου, αλλά και τη χαρά μου. Και νιώθω τόσο τυχερή γι’αυτό.

Ξέρω ότι δεν μοιράζονται όλα τα αδέρφια την ίδια σχέση. Ξέρω ότι πολλές φορές οι σχέσεις «χαλάνε». Καμία φορά από πείσμα, από παρεξήγηση, από εμπλοκή τρίτων. Και ξέρω και φίλους που έχουν «χάσει» τα αδέρφια τους και νιώθουν σα να έχουν χάσει κομμάτι του εαυτού τους. Ξέρω και ανθρώπους που δεν είχαν αδέρφια κι έκαναν αδερφικούς φίλους, τους οποίους δεν αλλάζουν με τίποτα.

Υπάρχει όμως λόγος που και τους φίλους αυτούς τους ονομάζουμε «αδερφικούς».

Τα χαχανητά στο πίσω κάθισμα έγιναν τσακωμός και γκρίνια. «Μαμααααάααα…! Δε μου δίνει το… (προσθέστε ελεύθερα)!!»

Χαλάρωση κι ονειροπόληση τέλος!

Αδέρφια…