Καλοκαιρινοί Θησαυροί

Μαζί με τα άπλυτα, τα ασιδέρωτα, τα αφόρετα (που έτσι κι αλλιώς πάνε πάλι για πλύσιμο, αφού πέρασαν των παθών τους τον τάραχο με τα πήγαινέλα) μεταφέρουμε κι άλλα πράγματα πίσω στο σπίτι με τις αποσκευές μας. Και δεν το λέω με τη ρομαντική έννοια των διακοπών («τις υπέροχες εικόνες χαλάρωσης», «τα ηλιοβασιλέματα» κλπ). Κι αυτά τα φέρνουμε μαζί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση το λέω για τους μικρούς «θησαυρούς» των αποσκευών μας. Αντικείμενα και πράγματα από τους τόπους που επισκεφθήκαμε.

Συνήθως, και ειδικά όταν ταξιδεύουμε εξωτερικό, το πρώτο και βασικό πράγμα που σίγουρα θα φέρουμε πίσω είναι ένα μαγνητάκι για το ψυγείο (μέσα στην πρωτοτυπία- δεν το είχατε ξανακούσει). Είναι μια συνήθεια πάρα πολλών χρόνων και δεν εννοούμε να τη σταματήσουμε. Το πιθανότερο να αγοράσουμε και δεύτερο ψυγείο αν χρειαστεί (χιουμοράκι!).

Αλλά το καλοκαίρι -και ειδικά το ελληνικό- φέρνει πίσω άλλα καλούδια.

Όταν ήμασταν πιτσιρίκια, η μαμά μου είχε τη συνήθεια να μαζεύει άμμο ή βότσαλα από παραλίες που πηγαίναμε και ίσως είχαν κάποια ιδιαιτερότητα. Όχι από όλες βέβαια, αλλά από ορισμένες που ήταν εντυπωσιακές. Και καθότι με το φουσκωτό πηγαίναμε σε πολλές που δεν υπήρχε πρόσβαση με το αυτοκίνητο, είχαμε την τύχη να δούμε ιδιαίτερες παραλίες και σπηλιές και να μεγαλώσουμε με ξεχωριστές εικόνες της όμορφης χώρας μας. Όταν επιστρέφαμε, λοιπόν, έβαζε τους «θησαυρούς» αυτούς σε βάζα ή σε γυάλινα μπολ και τα εξέθετε σε ράφια ή σε πιατέλα στο τραπέζι. Χρυσαφιά άμμο από τη Μήλο, μαύρο βοτσαλάκι από παραλία της Λέσβου, χρωματιστά βότσαλα και κοχύλια από την Εύβοια.

Έτσι κι εγώ αποφάσισα να το κάνω λίγο πιο οργανωμένα (γιατί πάντα κάτι ψιλοέφερνα που απλά παρατούσα σε διάφορα μέρη του σπιτιού) και μιας και τα παιδιά μάζεψαν ένα σωρό ελαφρόπετρες από μια παραλία της Τήλου, την Έριστο, είπα να τις αξιοποιήσω ανάλογα.

Από βάζα τίποτα άλλο στο σπίτι μου. Πάντα τα πλένω και τα κρατάω για να έχω για κανένα γλυκό του κουταλιού (που ακόμα δεν έχω φτιάξει) ή για σπιτική μαρμελάδα ή διάφορα άλλα αντικείμενα. ‘Ετσι διάλεξα δύο, έβαλα κάτω και τις μπογιές κιμωλίας που είχα αγοράσει κι είχα αφήσει αναξιοποίητες και ιδού το (εντελώς ερασιτεχνικό μου) αποτέλεσμα.

 

Μαζί με αυτά πήρε η μπάλα κι ένα μικρό βαζάκι που είχα για τα μικρά λαστιχάκια που χρησιμοποιώ για τα κοτσιδάκια μας κι έβαψα και το δικό του καπάκι για την τσαχπινιά!

Σε αντίθεση με τη μαμά μου όμως, κι επειδή ήθελα να θυμάμαι από πού και πότε είναι η συγκεκριμένη συλλογή, έγραψα και τις αντίστοιχες οδηγίες πάνω στο κάθε καπάκι. Έτσι, κάθε φορά που θα πέφτει το βλέμμα μας πάνω τους, θα ταξιδεύει το μυαλό μας στα μέρη που κάποτε ταξίδεψε το σώμα μας.

Καλή επιστροφή και καλή προσαρμογή!