Μια ετικέτα για τη σχολική μας τσάντα

Αν και ιδιαίτερα καθυστερημένη η συγκεκριμένη ανάρτηση, μιας και τα σχολεία έχουν ανοίξει τουλάχιστον 3 εβδομάδες τώρα (ορισμένα και πολύ νωρίτερα), αποφάσισα να τη μοιραστώ.

Είναι τέτοια τα προγράμματά μας φέτος, τέτοιος ο φόρτος (δουλειά- διάβασμα- δραστηριότητες-δικές μας δραστηριότητες) που πραγματικά δεν ξέρω που βρίσκεται η μαύρη τρύπα που καταπίνει τα 24ωρα. Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τόσο πιο πολύτιμος μοιάζει ο ελεύθερος χρόνος. Και τόσο πιο… ανύπαρκτος.

Νοσταλγώ τις μέρες που ήταν τόσο δα πιτσιρικάκια και τρέχαμε στις παιδικές χαρές δεξιά κι αριστερά και είχαμε μόνο παιδικό σταθμό (ποιος να μου το έλεγε τότε ότι θα ερχόταν η μέρα που θα νοσταλγούσα τον παιδικό).

Φέτος που είμαστε «και με τα 2 πόδια» στην υποχρεωτική εκπαίδευση, τα δεδομένα είναι αλλιώς και οι ανησυχίες διαφορετικές. Αλλά, σε αυτή τη φάση, είμαι πλέον σίγουρη ότι προτιμώ αυτές τις ανησυχίες από εκείνες που έπονται (εφηβείες κλπ), αλλά… ποιος βιάζεται; Εγώ σίγουρα όχι!

Οπότε, ας ασχοληθούμε με άλλα ωραία πραγματάκια! Όπως… τις ετικέτες για τις σχολικές τσάντες. Η δασκάλα του νηπίου ζήτησε να υπάρχει κάπου πάνω στην τσάντα του παιδιού το όνομά του και καθώς η τσάντα δεν είχε θέση για όνομα (εν αντιθέσει με την τσάντα του δημοτικού που είχε προβλεφθεί), βρήκα μία σχετικά γρήγορη και όμορφη λύση.

Όπως έχω πει πολλές φορές, είμαι άνθρωπος που δεν πετάει εύκολα. Κρατάω πολλά υλικά με τη λογική ότι μπορεί κάποια στιγμή να μου χρειαστούν (κυρίως σε πάρτυ ή σε κατασκευές). Επειδή έχω κρατήσει αρκετές ποσότητες σε τσόχα (κυρίως από τη μία βάφτιση) είπα να δω τι μπορώ να κάνω με αυτό το υλικό.

Για να ράψω το όνομα, διάλεξα μια χοντρή τσόχα και σημείωσα ελαφριά με μολύβι και χάρακα το πλαίσιο που θα ράψω. Προφανώς χρειάστηκα μία αρκετά χοντρή βελόνα, αλλά με μυτερό άκρο για να τρυπάει σχετικά εύκολα την τσόχα (στις φωτογραφίες είναι το μπροστινό και το πίσω μέρος).

Επειδή, προφανώς, δεν μπορούσα να αφήσω το πίσω μέρος να φαίνεται έτσι, το κάλυψα ράβοντας πάνω ένα αντίστοιχο κομμάτι λεπτής τσόχας (σε άλλο χρώμα), αφού πρώτα φρόντισα κι έραψα μια μικρή θηλιά με κορδόνι στη μια ακρούλα, ανάμεσα στις δύο τσόχες.

(Μαζί με τη θηλειά έραψα και μια χαντρούλα, για στολίδι).

Τέλος, με ένα επιπλέον κορδόνι (που φρόντισα κι εκεί να περάσω ένα τσόχινο λουλουδάκι- όταν έχεις πολλά υλικά, αυτά παθαίνεις) έδεσα την ετικέτα μας στην τσάντα της μικρής.

Κι έτσι -σχετικά- γρήγορα κι εύκολα απέκτησε την ξεχωριστή της ετικετούλα! (η οποία είναι και το μοναδικό «κοριτσίστικο» χαρακτηριστικό της τσάντας-καρχαρία που διάλεξε).

Κατόπιν «εορτής» πρόσεξα ότι είχα ήδη μια πλαστικοποιημένη ετικέτα με το όνομά της που της είχαν φτιάξει στο προνήπιο. Ήταν πάνω στην τσάντα με τις χειροτεχνίες της που έφερε σπίτι στο τέλος της περσινής χρονιάς. Αλλά.. ζούμε και για να παιδευόμαστε λίγο.

Καλή σχολική χρονιά!