Σαββατοκυριακάτικες Εξορμήσεις Vol. I

Το καθημερινό μας πρόγραμμα είναι γεμάτο. Δουλειά, σπίτι, παιδιά, διαβάσματα. Τα ξέρετε. Να μη σας τα λέω!

Τι μας μένει -ουσιαστικά- μέσα στην εβδομάδα για πραγματικά οικογενειακές στιγμές; Μία Κυριακή. Μια μέρα που είναι ωραίο να την περάσουμε χαλαρά, όμορφα με τους αγαπημένους μας και -γιατί όχι;- να κάνουμε και κάτι διαφορετικό κι ενδιαφέρον.

(Οκ, τετριμμένα τέλος- υπόσχομαι)

Η προηγούμενη Κυριακή για μας προέκυψε φουλ γεμάτη, σχετικά χαλαρά κι απρογραμμάτιστα, με παρακίνηση της αδερφής μου.

Αρχικά, ξεκινήσαμε με το σκεπτικό να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του Μουσείου Βορρέ στην Παιανία για βοήθεια στο χειμωνιάτικο φύτεμα του κεντρικού τους παρτεριού με τα εποχιακά φυτά. Ο καιρός, ευτυχώς, ήταν σύμμαχος κι έτσι μαζευτήκαμε 3 οικογένειες με 5 παιδιά ηλικίας από 2,5 μέχρι 7 χρονών και δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό, μαζί με άλλα παιδάκια και γονείς.

 

Είναι υπέροχο να παρακολουθεί κανείς πώς διαχειρίζονται τα παιδιά την επαφή με τη γη και τη φύση. Ήθελαν να φυτέψουν όσα περισσότερα μπορούσαν κι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μάθουν τις διαδικασίες και τη φροντίδα που χρειάζεται ένα τέτοιο εγχείρημα. Τσάπισαν, έσκαψαν, έβγαλαν τα φυτά από τις γλαστρούλες και σκέπασαν τις ρίζες με χώμα.

Επίσης, μια τεχνητή λιμνούλα κι εκθέματα διάσπαρτα γύρω από τον κήπο τους τράβηξαν την περιέργεια.

Η αρχική ιδέα, βέβαια, ήταν να δοκιμάσουμε να επισκεφθούμε το σπήλαιο της Παιανίας -γνωστό και ως Κουτούκι- αν ο καιρός δεν μας επέτρεπε την κηπουρική. Οπότε δε χάσαμε ευκαιρία να περάσουμε να το δούμε, μιας κι η απόσταση από το Μουσείο Βορρέ ήταν μόλις 10 λεπτά με το αυτοκίνητο.

Η είσοδος της σπηλιάς δε φαίνεται από το δρόμο. Ανεβαίνοντας έναν φιδωτό δρόμο στους πρόποδες του Υμηττού, φτάσαμε τελικά σε ένα πλάτωμα όπου βρίσκονται τα εκδοτήρια των εισιτηρίων. Εμείς πετύχαμε -όλως τυχαίως- την πρώτη Κυριακή του μήνα που η είσοδος σε όλους τους αρχαιολογικούς, πολιτιστικούς χώρους και στα μουσεία είναι δωρεάν (όπως και κάθε πρώτη Κυριακή κάθε μήνα). Κάπου το είχα διαβάσει, αλλά μου είχε διαφύγει εντελώς.

Πρέπει να ενημερώσω, βέβαια, ότι είναι μια μικρή περιπέτεια το να βρει κανείς που ακριβώς είναι το σπήλαιο. Οι ταμπέλες είναι μετρημένες, η σήμανση ανύπαρκτη και καλό θα ήταν να έχετε gps για να το ανακαλύψετε.

Πρόκειται για ένα σπήλαιο  που βρίσκεται σε υψόμετρο 510 μέτρων κι ανακαλύφθηκε τυχαία όταν μια μικρή κατσίκα έπεσε στη μοναδική φυσική του είσοδο το 1926. Έκτοτε έγινε η επίσημη κατάβαση στο εσωτερικό του το 1928 και απέκτησε τουριστικό και σπηλαιολογικό ενδιαφέρον. Ενώ έχει δοθεί και παλιότερα προς επίσκεψη κι έχει κλείσει κι έχει ξανανοίξει αρκετές φορές, με την παρέμβαση πολλών φορέων και χρηματοδοτήσεων δόθηκε στο κοινό στην σημερινή του μορφή, με διαδρόμους περιήγησης και κατάλληλο φωτισμό, το 2014.

Πραγματοποιούνται ξεναγήσεις από τον φύλακα του σπηλαίου σχεδόν κάθε μισή ώρα και ο εσωτερικός του διάκοσμος είναι πραγματικά υπέροχος! Είναι απίστευτα εντυπωσιακός ο τρόπος δημιουργίας των σταλαγμιτών και σταλακτιτών κι ακόμα εντυπωσιακότερο το να μαθαίνει κανείς πόσες εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια απαιτούνται για να γίνουν αυτοί οι σχηματισμοί.

Πληροφορίες:

Ωράριο λειτουργίας: 9.00-15.00 καθημερινά

Τηλ.: 210 – 6642910 και 210 – 6642108 (συνιστάται η επικοινωνία πριν από την εξόρμηση, για να βεβαιώσετε τα ωράρια και τις ξεναγήσεις, ειδικά αν έχετε παιδιά)

Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ

Πραγματικά πλήρης μέρα.

Τα παιδιά δεν σταμάτησαν να λένε στο αυτοκίνητο πόσο όμορφα πέρασαν εκείνη τη μέρα και να κάνουν ερωτήσεις για όλα όσα είχαν δει κι ακούσει στο σπήλαιο.

Κι όπως συμφωνήσαμε όλοι: έτσι θα έπρεπε να είναι πάντα οι Κυριακές μας.