Μίνι RoadTrip στην Αυστρία με παιδιά

 

Σε ό,τι αφορά τις νέες εμπειρίες με τα παιδιά, είμαι πάντα μέσα. Ακόμα κι αν το ενδεχόμενο να περιλαμβάνουν ταλαιπωρία είναι πρακτικά βεβαιότητα. Κι αυτό ίσχυε από την αρχή.

Για πολλούς, πάσχω από σοβαρό μαζοχισμό (μπορεί και να είναι αλήθεια 😊 ). Αλλά δε με πειράζει. Έχω πολλές αγαπημένες στιγμές να θυμάμαι. Κι ακριβώς επειδή η δουλειά μου είναι τέτοια που δεν έχω ποτέ άπλετο χρόνο για διακοπές με την οικογένεια, ακόμα κι αν όλες μας οι εξορμήσεις κρατάνε ουσιαστικά 2-3-4 μέρες (σπάνια τα καλοκαίρια 1 βδομάδα), όποτε βρω την ευκαιρία, ορμάω. Και τα παιδιά έχουν μάθει να ανυπομονούν για κάτι τέτοια.

Το πρώτο μας οικογενειακό ταξίδι εκτός χώρας ήταν όταν η μεγάλη ήταν σχεδόν 3,5 χρονών και η μικρή λίγο πριν τα 2 (που σημαίνει ότι ταξίδεψε στο αεροπλάνο δεμένη στον μπαμπά της). Ο προορισμός ήταν η Πράγα, με 2 καρότσια και αρκετές αναποδιές στην αρχή, που όμως ξεπεράσαμε και περάσαμε μια χαρά (πάλι καλά που είμαστε αρκετά fit και οι δυο κι έτσι σαρώσαμε με τα καρότσια όλα τα πλακόστρωτα της Πράγας. Ανεβοκατεβαίναμε στα τραμ, σκαρφαλώσαμε για να θαυμάσουμε την πόλη από ψηλά, πήγαμε σε παιδική χαρά δίπλα στον Δούναβη).

Ένας φίλος, τότε, μου είχε πει: «Αντιλαμβάνεσαι ότι τα παιδιά δεν θα θυμούνται τίποτα, έτσι;»

«Το ξέρω, αλλά θα θυμάμαι εγώ», είχα απαντήσει. Και εκεί, συμφώνησε.

Και όντως, εκείνο το ταξίδι το θυμάμαι με πολύ αγάπη. Κι έχω υπέροχες φωτογραφίες μας στην όμορφη αυτή πόλη. Κι ας μην πήγαμε σε μουσεία κι αξιοθέατα, κι ας μην την είδαμε όπως θα τη βλέπαμε οι δυο μας ή με μεγαλύτερα παιδιά.

Από τότε πήγαμε κάποια ταξίδια στο εξωτερικό οι δυο μας, αλλά τα παιδιά δεν αποφασίσαμε να τα πάρουμε μαζί μέχρι το τελευταίο μας ταξίδι στη Βιέννη, για να επισκεφθούμε αγαπημένους φίλους που μένουν πλέον μόνιμα εκεί.

Αν και πριν ένα χρόνο είχαμε ταξιδέψει ξανά αεροπορικώς ως οικογένεια για τη Ρόδο, το ταξίδι αυτό με το αεροπλάνο είχε άλλη «γλύκα». Καταρχάς, τους αγοράσαμε τις πρώτες τους βαλίτσες/ χειραποσκευές. Είναι πλέον 7,5 και 6 χρονών -δεσποινίδες- και το να τις βλέπουμε να περπατάνε στο αεροδρόμιο ανάμεσα στον κόσμο, κρατώντας η κάθε μία την χειραποσκευή της, προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν σα να μετατρέπονταν σε «πολίτες του κόσμου», μέσα από αυτή την απλή εικόνα. Tabula rasa. Άγραφο χαρτί, στην αρχή της διαδρομής του. Έτοιμο να γεμίσει εικόνες και λέξεις και συναισθήματα. Τελείως διαφορετικό από όταν ταξιδεύαμε με δύο μωρά.

Σε εκείνο ακριβώς το σημείο ήταν που έβγαλε ο μπαμπάς τους το κινητό και τις τράβηξε την πρώτη φωτογραφία του ταξιδιού.

Η απευθείας πτήση με Aegean διαρκούσε 2 ώρες, που πέρασαν αρκετά εύκολα. Από τη Σωτηρία είχα διαβάσει εδώ για αυτά τα φοβερά βιβλιαράκια ζωγραφικής με κιμωλία από το mysunshine.gr και τους τα αποκάλυψα κατά την αναμονή μας στην πύλη (πρέπει να σημειώσω ότι εξεπλάγην ευχάριστα από την ταχύτητα παράδοσής τους). Οπότε ζωγράφισαν κι εκεί και στα μπλοκ που μας προσέφεραν οι αεροσυνοδοί. Διαβάσαμε βιβλία στη διαδρομή, χαζέψαμε από το παράθυρο, μιλήσαμε για τα αεροπλάνα, τις χώρες και τις πρωτεύουσες, ήρθε και το φαγητό (που τις ενθουσίασε) και η ώρα πέρασε.

Ως επίσκεψη που περιελάμβανε 4 παιδιά μαζί με των φίλων μας (ηλικιών από 2,5 μέχρι 7,5) και με τη λογική ότι διήρκησε μόνο 3 διανυκτερεύσεις, όλος της ο προγραμματισμός επικεντρώθηκε στα παιδιά. Τα μουσεία βγήκαν εκτός προγράμματος, περισσότερο λόγω έλλειψης χρόνου, παρά λόγω παιδιών, και το κέντρο της πόλης το χαζέψαμε κατά βάση περνώντας με το αυτοκίνητο. Ούτως ή άλλως, κι εκ των πραγμάτων, η Βιέννη μπαίνει στις σταθερές μας επισκέψεις πλέον.

Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου. Ο καιρός ήταν εξαιρετικός, έβρεξε ελάχιστα και για λίγο και δεν χρειαστήκαμε ούτε ζακέτα τα βράδια. Είχαμε φροντίσει να νοικιάσουμε αυτοκίνητο πριν την άφιξή μας (είναι πολύ οικονομικότερο να γίνει online κράτηση, από το να γίνει ενοικίαση στο αεροδρόμιο). Και προφανώς είχαμε φροντίσει να διαθέτει καρεκλάκια για τα κορίτσια.

Δεν έχει νόημα να γράψω για το άρτιο οδικό τους δίκτυο, που όλα είναι καλοσυντηρημένα, όλα προσεγμένα και τακτικά. Η αυστριακή εξοχή είναι υπέροχη, τα δάση της ατελείωτα, με πανύψηλα δέντρα, γραφικά χωριά και καταπράσινα λιβάδια αυτή την εποχή. Μείναμε εκστατικοί από τις εικόνες που εμφανίζονταν μπροστά μας.

Φτάσαμε Παρασκευή απόγευμα και το ίδιο βράδυ απολαύσαμε αυθεντικό αυστριακό φαγητό σε ένα μαγαζί έξω από τη Βιέννη, στα περίχωρα. Δηλαδή σνίτσελ, διάφορα πιάτα με σπαράγγια, Knödel και φυσικά λουκάνικα.

Την πρώτη μέρα ξεκινήσαμε νωρίς και κατευθυνθήκαμε νότια, σε μία περιοχή αρκετά κοντά στα σύνορα με την Ουγγαρία, στο  Sankt Margarethen im Burgenland. Εκεί κοντά υπάρχει ένα υπαίθριο μεγάλο πάρκο, το Familypark Neusiedlersee, γεμάτο με μηχανοκίνητα παιχνίδια, τσουλήθρες και νεροτσουλήθρες (που μπήκαμε μαζί με τις μικρές κι έχασα κάτι λεπτά από τη ζωή μου, αλλά θα το ξανάκανα!), με άπειρες φιγούρες και σκηνές από παραμύθια, τρενάκια, καρουζέλ κι όλα τα γνωστά. Τα πιτσιρίκια εννοείται ενθουσιάστηκαν.

Η τιμή ανά άτομο ήταν 24 ευρώ, ενώ τα παιδιά κάτω των 3ων ετών έμπαιναν δωρεάν. Στο εισιτήριο περιλαμβάνονταν όλα τα παιχνίδια, εκτός ορισμένων που ήθελαν ειδικές μάρκες και ήταν έξτρα. Ήταν τόσα πολλά αυτά που περιλαμβάνονταν, που εμείς δεν πληρώσαμε κάτι επιπλέον. Φυσικά μέσα στον χώρο υπήρχαν αναψυκτήρια και πάγκοι για να καθίσει κανείς, να κάνει ένα διάλειμμα, να τσιμπήσει κάτι και να ξεκουραστεί.

Εκεί μείναμε μέχρι περίπου τις 6 το απόγευμα, οπότε και έκλεινε το πάρκο.

Με την επιστροφή, τα παιδιά απλώθηκαν στον κήπο του συγκροτήματος που έμεναν οι φίλοι μας. Το σπίτι τους βρίσκεται στα περίχωρα της Βιέννης, δίπλα στο δάσος (και κοντά σε ελάφια, ασβούς και σκίουρους) και σε ένα ρυάκι, όπου τα πιτσιρίκια εξερευνούσαν κι έπαιζαν.

Την επόμενη μέρα -Κυριακή- κατευθυνθήκαμε ανατολικά της Βιέννης, μέσα από το Φυσικό Πάρκο Jauerling, για να καταλήξουμε σε ένα ακόμα οικογενειακό πάρκο, το Family Park Wachau, Hubhof (οδηγίες στα αγγλικά ανύπαρκτες). Τα τοπία που περάσαμε έκοβαν την ανάσα. Πανύψηλα δέντρα με ολόισιους κορμούς, κατά περιόδους συστάδες κομμένων κορμών (η υλοτομία τους είναι εννοείται ελεγχόμενη) που μας προκαλούσαν να ανοίξουμε τα παράθυρα και να αφουγκραστούμε τους ήχους της φύσης.

Το πάρκο που φτάσαμε δεν είχε σχέση με της προηγούμενης μέρας. Πολύ πιο απλό, πολύ πιο φυσικό, είχε παιδικές χαρές, πάρκο δεινοσαύρων, mini golf, υπαίθρια barbeque για όποιους ενδιαφέρονταν να ψήσουν έξω, κτήμα με κατσικάκια και babyland, για μικρότερα παιδιά. Η είσοδος ήταν στα 8 ευρώ το άτομο.

Νωρίς το απόγευμα κατευθυνθήκαμε προς τον Δούναβη και προς την κοιλάδα Wachau. Η διαδρομή ως εκεί ήταν παραμυθένια.

 

Το Wachau βρίσκεται κυριολεκτικά πάνω στο ποτάμι, είναι πολύ γραφική περιοχή κι έχει μεγάλες εκτάσεις με αμπέλια. Εξ ου και γιατί προτιμάται από οινολάτρεις. Στο κάστρο του Dürnstein, ενός πανέμορφου χωριού που βρίσκεται λίγο μετά το χωριό που καθίσαμε, είχε φυλακιστεί και ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος επί 14 μήνες, κατά την προσπάθειά του να επιστρέψει στην Αγγλία μετά το τέλος της τρίτης Σταυροφορίας.

 

Καθίσαμε για φαγητό στο χωριό Weißenkirchen in der Wachau σε ένα -σχετικά τουριστικό- μαγαζί δίπλα στον Δούναβη και στη συνέχεια για παγωτό. Στο σημείο εκείνο υπάρχει και ferry για τη μεταφορά στην απέναντι όχθη του ποταμού, αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι δεν πρόκειται για μηχανοκίνητο ferry. Τροφοδοτείται από πηδάλιο που βρίσκεται τοποθετημένο με τέτοιο τρόπο σε σχέση με το ρεύμα του Δούναβη που το βοηθάει να μετακινείται αγκιστρωμένο σε καλώδιο που περνάει πάνω από το ποτάμι.  Δηλαδή χωρίς να απαιτείται μηχανή ή πανί, αλλά μόνο με την ορμή του ποταμού.

Πρέπει να πω ότι ένα πράγμα που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν οι ποδηλάτες που πετυχαίναμε σχεδόν σε όλη μας τη διαδρομή, σε δρομάκια χαραγμένα μέσα από τα λιβάδια ή σε παράδρομους. Ακόμα και σε σημεία αρκετά μακριά από κατοικημένες περιοχές. Οφείλω να ομολογήσω ότι λιγάκι ζήλεψα.

Μετά από άλλη μία βόλτα σε παιδική χαρά δίπλα στον Δούναβη (σε άλλη χώρα κι εκτός πρωτεύουσας), το ταξίδι μας έφτασε στο τέλος του, μιας και το επόμενο πρωί επιστρέφαμε στα πάτρια εδάφη.

Η επιστροφή, από άλλη διαδρομή, μας επιφύλασσε μερικές ακόμα όμορφες, αποχαιρετιστήριες εικόνες.

Κι έτσι, επιστρέψαμε λίγο «πλουσιότεροι», λίγο «σοφότεροι» στην καθημερινότητά μας. Και με λίγη ταξιδιωτική ενέργεια. Από εκείνη που μόνο ένα ταξίδι μπορεί να σου προσφέρει.

Μέχρι την επόμενη φορά.