Εκδρομή στη Μάνη(με παιδιά)

 

Είχα χρόνια να βρεθώ στη Μάνη. Αν και η καταγωγή μου είναι εν μέρει από Μεσσηνία και πηγαίνω προς τα κει συχνά πυκνά, πάνε πάνω από 15 χρόνια που είχα να πάω Μάνη. Και, μετά το τελευταίο ταξίδι, ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί το καθυστέρησα τόσο!

Το ταξίδι μας, αν και ολιγοήμερο όπως πάντα, ξεκίνησε από την Παρασκεύη, οπότε και φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Κάστρο Διρού όπου και θα διαμέναμε. Η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν υπέροχη. Για καλή μας τύχη, ήταν σύμμαχος κι ο καιρός και οι εικόνες της φύσης γύρω μας μας γέμισαν με ενθουσιασμό. Το Κάστρο Διρού είναι ένα σχετικά αδιάφορο χωριό, που όμως είχε 2-3 μαγαζάκια με τεράστια ποικιλία πανέμορφων κεραμικών (τα οποία εννοείται ότι τιμήσαμε λίγο πριν την επιστροφή μας στην Αθήνα).

Το πρώτο βράδυ, λοιπόν, αρκεστήκαμε στον εγκλιματισμό μας στο δωμάτιο (κάτι παθαίνουν τα παιδιά με τα ξενοδοχεία) και στην απόλυτη χαλάρωσή μας, τρώγοντας καλό φαγητό σε ένα εστιατόριο πολύ κοντά στα δωμάτιά μας. Το συγκεκριμένο εστιατόριο, πέραν της ηρεμίας που προσέφερε και της θέας, είχε και άπλετο χώρο στην αυλή για να παίξουν τα παιδιά, οπότε ήταν ό,τι έπρεπε για να απολαύσουμε κι εμείς λίγο τη γαλήνη της περιοχής μετά από 3,5 ώρες ταξίδι.

Σάββατο:  Το Σάββατο ήμασταν αποφασισμένοι να πάμε στο σπήλαιο του Διρού, που βρίσκονταν γύρω στα 15 λεπτά από τα δωμάτια, αλλά είχε ήδη περάσει η ώρα και οι υπάλληλοι του σπηλαίου μας ενημέρωσαν ότι υπήρχε αναμονή τριών ωρών μέχρι να μπορέσουμε να μπούμε. Οπότε αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να πάμε νωρίτερα την Κυριακή.

Η αλλαγή των σχεδίων, άλλαξε και την κατεύθυνση που κινηθήκαμε τελικά. Ψάχνοντας τις γύρω παραλίες, αποφασίσαμε να περάσουμε στην Λακωνική Μάνη για να καταλήξουμε για μπάνιο στην παραλία της Αγίας Βαρβάρας, που έχει πάρει το όνομά της από το αντίστοιχο εκκλησάκι.

For the record, κι αν δεν το γνωρίζετε ήδη, η Μάνη είναι άτυπα χωρισμένη σε Μεσσηνιακή και Λακωνική. Η μεν πρώτη περιλαμβάνει κομμάτι της που κοιτάει προς τον Μεσσηνιακό κόλπο και φτάνει μέχρι την περιοχή Χοτάσια, ενώ η δεύτερη εκτείνεται από το Οίτυλο μέχρι και το Γύθειο. Βρίσκεται στο μεσαίο «πόδι» της Πελοποννήσου, που καταλήγει στο ακρωτήρι Ταίναρο.

Οι διαφορές τους είναι αρκετές, αλλά βασικά είναι στο θέμα της βλάστησης. Η Λακωνική Μάνη είναι σαφώς πιο άγρια. Πετρώδης, με ελάχιστη βλάστηση, κυρίως ελιές μέσα σε χωράφια, που θαρρείς είναι «σπαρμένα» με βράχους και πέτρες, θυμάρι και θάμνους. Προσωπικά τη βρίσκω γοητευτική, παρόλη την αγριάδα του τοπίου. Τα σημεία που περάσαμε περνώντας προς Κότρωνα  για να πάμε στην παραλία, άπλωναν μπροστά μας τη θάλασσα σε όλη της την απεραντοσύνη και γέμιζαν τα μάτια μπλε και γαλάζιο.

Η Μεσσηνιακή Μάνη από την άλλη κι όσο κατευθύνεται κανείς προς Καλαμάτα, γλυκαίνει σε απίστευτο βαθμό. Σιγά σιγά το τοπίο γεμίζει δέντρα και πράσινο και δεν θυμίζει σε τίποτα την υπόλοιπη Μάνη. Εξακολουθεί να είναι επίσης πανέμορφη και σε αυτή της τη μορφή.

Πηγαίνοντας, λοιπόν, προς τη Λακωνική Μάνη, κάναμε μια πολύ μικρή στάση στο κεφαλοχώρι του Κότρωνα και συνεχίσαμε προς Σκουτάρι, ακολουθώντας τον παραλιακό επαρχιακό δρόμο.

Φτάνοντας στην παραλία της Αγίας Βαρβάρας, είχε λίγο αέρα. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς τα αριστερά κι ύστερα, περνώντας πάνω από ένα μονοπάτι με πέτρινες σκάλες στα βράχια, φτάσαμε στην ακριβώς διπλανή παραλία, την παραλία Βορδώνα, που μας φάνηκε λίγο πιο ευχάριστη.

Τα πιτσιρίκια μούλιασαν στη θάλασσα -κυριολεκτικά- και κυνηγούσαν τα ψαράκια με τις μάσκες κι εμείς απολαύσαμε τα κρυστάλλινα νερά που τόσο μας λείπουν στην Αττική.

Νωρίς το απόγευμα πήραμε το δρόμο της επιστροφής κι αποφασίσαμε να μην επιστρέψουμε καθόλου στα δωμάτια, αλλά να πάμε για παγωτό στην Αρεόπολη, που απείχε περίπου 10 λεπτά από τον χώρο διαμονής μας.

Η Αρεόπολη είναι η πρωτεύουσα της Μέσα Μάνης και το κέντρο της είναι διατηρητεός οικισμός, με πλακόστρωτα δρομάκια και πετρόχτιστους πύργους. Η Αρεόπολη έχει εξέχουσα θέση στην Ιστορία, λόγω του ρόλου της κατά την Επανάσταση του 1821. Στην κεντρική της πλατεία ορθώνεται το άγαλμα του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που ηγήθηκε της εξέγερσης των Μανιατών στις 17 Μαρίου του 1821.

Περιηγηθήκαμε στα γραφικά στενά της, μπήκαμε σε ένα από τα εκκλησάκια της και στο τέλος απολαύσαμε το παγωτό μας.

Σε πολλά σημεία της διαδρομής, παρέχονται πληροφορίες για τα σημεία που ξεκίνησαν σημαντικά γεγονότα της Επανάστασης και για την ιδιοκτησία ορισμένων υπέροχων πύργων της Μάνης.

Αφού αγοράσαμε φρούτα, κουλούρια και παξιμάδια από παραδοσιακούς φούρνους και μανάβικα, κατευθυνθήκαμε νωρίς το βράδυ προς τα δωμάτιά μας για ξεκούραση.

Κυριακή:  Το πρωί της Κυριακής, μετά από ένα γερό πρωινό, επισκεφτήκαμε εκ νέου τα σπήλαια του Διρού. Αυτή τη φορά ήμασταν τυχεροί και δεν περιμέναμε πρακτικά καθόλου.

Πρόκειται για ένα υπέροχο σπήλαιο με εκπληκτικό διάκοσμο με σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Μέχρι σήμερα έχουν χαρτογραφηθεί περίπου 14.700 μέτρα διαδρομών στο εσωτερικό του, όμως η τουριστική διαδρομή έχει συνολικό μήκος 1.500 μέτρα από τα οποία τα πρώτα 1.200 είναι λιμναία, τα υπόλοιπα τα πηγαίνετε με τα πόδια και χωρίς οδηγό και η περιήγησή τους διαρκεί περίπου 25 λεπτά.

Δύο οικογένειες με 8 άτομα χωρέσαμε σε μια βάρκα, αφού πρώτα φορέσαμε τα σωσίβιά μας, και η περιήγησή μας ξεκίνησε από τη μία αίθουσα στην άλλη. Τα παιδιά είχαν πάρει μια πρώτη γεύση από το σπήλαιο της Παιανίας, που είχα περιγράψει εδώ, αλλά δεν μπορούσε να συγκριθεί η μία εμπειρία με την άλλη. Ο οδηγός μας έδινε πληροφορίες για το σπήλαιο σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής και τα παιδιά ενθουσιάζονταν με τα ονόματα των διαφορετικών χώρων.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν που ο οδηγός μας είπε ότι μέσα σε αυτά τα σπήλαια έχουν βρεθεί απολιθώματα από πάνθηρα, λιοντάρι και ιπποπόταμο (!).

Περισσότερες πληροφορίες για τα εισιτήρια και τις ώρες θα βρείτε στην ιστοσελίδα του σπηλαίου.

Όταν πλέον περπατήσαμε και τα τελευταία 300 μέτρα του σπηλαίου, αντικρύσαμε την όμορφη παραλία του Διρού που φαινόταν κι από την είσοδο.

 

Για μπάνιο επιλέξαμε να πάμε στον Γερολιμένα, ένα γραφικό παραθαλάσσιο χωριό στο νότιο τμήμα της Μάνης.

Και αργά το μεσημέρι κατευθυνθήκαμε προς το νότιο άκρο της Μάνης για να βρεθούμε στο Πόρτο Κάγιο, που βρίσκεται κοντά στο ακρωτήρι Ταίναρο.

Στη διαδρομή και λίγο πριν τον οικισμό της Βάθειας είδαμε και έναν κολπίσκο που φαινόταν πολύ όμορφος, αλλά είχαν αποκοιμηθεί και τα 4 παιδιά στα αυτοκίνητα, οπότε αρκεστήκαμε στο να τον τραβήξουμε φωτογραφίες (ειλικρινά δεν θυμάμαι το όνομα της παραλίας).

Η θέα της Βάθειας μετά από μια στροφή στο δρόμο μας για το Ταίναρο έκοβε την ανάσα. Τα κάστρα της δέσποζαν πάνω σε ένα λόφο με θέα στη θάλασσα (βλέπε τη φωτογραφία στην αρχή του post). Πολλά από αυτά ανακαινισμένα (κατά βάση από Γερμανούς αγοραστές, αν δεν κάνω λάθος) κι άλλα σε φάση ανακαίνισης. Ελάχιστα ακόμα παρατημένα.

Κι εκεί σταματήσαμε για να θαυμάσουμε την καστρούπολη.

Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας, θαυμάζαμε τις εικόνες που απλώνονταν μπροστά μας.

Λίγο μετά το Μαρμάρι καταλήξαμε στο Πόρτο Κάγιο. Ένα μεγάλο φυσικό λιμάνι, που είχαν βρει απάγκιο πολλά σκάφη και ιστιοπλοϊκά. Το χωριό είναι μικρό κι απλό, με χωμάτινο παραλιακό δρομάκι και λίγες ταβερνούλες πάνω στη θάλασσα. Ευκαιρία για δεύτερο μπάνιο και λίγο φαγητό.

Δευτέρα:  Η τρίτη και τελευταία μας μέρα, η Δευτέρα, μας βρήκε να ετοιμάζουμε τα πράγματά μας για το δρόμο της επιστροφής. Το πλάνο ήταν να επιστρέψουμε από Καλαμάτα, οπότε θα κινούμασταν στον επαρχιακό δρόμο Αρεόπολης-Καλαμάτας και θα περνούσαμε σιγά σιγά από τη Λακωνική στη Μεσσηνιακή Μάνη.

Πρώτη στάση για μπάνιο και καφέ, το Λιμένι. Ένα πανέμορφο χωριό δίπλα στη θάλασσα, λίγο πριν το Οίτυτλο. Πανδαισία χρωμάτων.

Νομίζω οι εικόνες τα λένε όλα.

Αφού βουτήξαμε, δροσιστήκαμε και χαλαρώσαμε, συνεχίσαμε την παραλιακή διαδρομή για την παραλία της Στούπας. Στη διαδρομή μας έπιασε ψιλόβροχο.

Το τοπίο άλλαζε δραστικά πλέον. Οι ατελείωτοι βράχοι έδιναν τη θέση τους σε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, με βλάστηση και δέντρα.

Φτάνοντας στην παραλία της Στούπας, που έχει γίνει πλέον αρκετά τουριστική, μας έπιασε κανονική βροχή, με αποτέλεσμα να μαζέψουμε τα πράγματα κάτω από τις ομπρέλες. Τα παιδιά, βέβαια, δεν έχασαν ευκαιρία να κάνουν μπάνιο υπό βροχή. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ικανό να εμποδίσει μια βουτιά στη θάλασσα.

Μας πήρε πλέον το απόγευμα και ήταν η ώρα της επιστροφής. Η διαδρομή μέχρι Καλαμάτα ήταν κάτι περισσότερο από μαγευτική. Η Καρδαμύλη και τα γύρω χωριά, ο Ταΰγετος με την πλούσια βλάστηση. Δυστυχώς έπρεπε να τα περάσουμε εν τάχει, μιας και η ώρα είχε περάσει και είχαμε κι αρκετό δρόμο ακόμα.

Βγαίνοντας από Καλαμάτα, όμως, είχαμε τον πιο όμορφο αποχαιρετισμό.

Με την ελπίδα, μια μέρα, να μπορέσουμε να επισκεφθούμε πάλι αυτά τα μέρη.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!