Αγαπημένο Φθινόπωρο

Φθινοπωρινό Ημερολόγιο

Σ’ αυτή χαρίζω τούτο το Σεπτέμβρη,

Σ’ αυτή που το φθινόπωρο λατρεύει

Που χαίρεται τα δέντρα δίχως φύλλα

Και τη φωτιά στο τζάκι να θεριεύει.

Σ’ αυτή και τον Οκτώβρη αφιερώνω

Κι ολάκερο της ζήσης μου το χρόνο

Στα χέρια της που είναι κομπολόι,

Πότε γλυκόπιοτο κρασί και πότε μοιρολόι.

Φεύγοντας μου άφησε μονάχα τ’ άρωμά της

Το σπίτι που στους τοίχους του χορεύει η σκιά της.

Στα όνειρά μου μπλέκονται τα λαμπερά μαλλιά της

Και στο Λονδίνο η θύμηση απ’ τα ζεστά φιλιά της.

Το ποίημα αυτό του Louis MacNeice το είχα χρόνια κολλημένο στον τοίχο πάνω από το γραφείο μου από τότε που είχα διαβάσει το «Ψάχνοντας για κοχύλια» της Ρόζαμουντ Πίλτσερ (που με οδήγησε στο να διαβάσω σχεδόν τα άπαντά της μετά, στην εφηβεία μου). Το αγαπούσα και το αγαπάω. Όταν διέκοπτα το διάβασμα και το βλέμμα μου έπεφτε στους στίχους, ηρεμούσε το είναι μου. Κάποια στιγμή το ποίημα ξεκρεμάστηκε, το δωμάτιο μετατράπηκε σε… σιδερωτήριο κι εγώ μετακόμισα από το πατρικό μου σπίτι. Αλλά οι στίχοι αυτοί έμειναν μαζί μου, απομνημονεύτηκαν στα εφηβικά εκείνα χρόνια και με συντροφεύουν πάντα.

Πολλές φορές, σαν και σήμερα, που μπαίνει -τυπικά- το φθινόπωρο, τρυπώνουν στο μυαλό μου κι απαγγέλλονται -μόνοι τους σχεδόν- στο κεφάλι μου. Και γεμίζω μελαγχολικούς ουρανούς, συννεφιασμένα απογεύματα, νωπά πεζοδρόμια, κιτρινισμένα φύλλα και μυρωδιά βρεγμένου χώματος.

Καλώς ήρθες Φθινόπωρο.

 

⇒  Το παραπάνω είναι η ελεύθερη μετάφραση του ποιήματος, όπως υπήρχε στο βιβλίο. Το πρωτότυπο ποίημα του McNeice από τη συλλογή του -που το βρίσκω ακόμα πιο υπέροχο:

«September has come, it is hers

Whose vitality leaps in the autumn,

Whose nature prefers Trees without leaves and a fire in the fire-place;

So I give her this month and the next

Though the whole of my year should be hers who has rendered already

So many of its days intolerable or perplexed

But so many more so happy;

Who has left a scent on my life and left my walls

Dancing over and over with her shadow,

Whose hair is twined in all my waterfalls

And all of London littered with remembered kisses».