Σχετικά με τις φωτογραφίες παιδιών στο διαδίκτυο

Πρόσφατα έγινε θέμα στην «χώρα του instagram» περί της έκθεσης ανηλίκων στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα του κατά πόσο επιτρέπεται γονείς να εκθέτουν φωτογραφίες των παιδιών τους.

Δεν έχω ιδέα τι έδωσε το έναυσμα μιας τέτοιας «συζήτησης», αν και κατά καιρούς γίνεται θέμα στα κοινωνικά δίκτυα.

Δεν θέλω να κρίνω και να κατακρίνω κανέναν. Δεν είναι στη φύση μου το να έρχομαι σε αντιπαραθέσεις και δε θεωρώ ότι η άποψή μου πρέπει να τους αφορά όλους. Στην τελική… who cares κοπέλα μου;;;

Θα ήθελα μόνο να πω το λόγο που εγώ αποφεύγω να εκθέτω τα παιδιά μου σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (και ιδιαίτερα όταν είναι «ανοιχτές στο κοινό», όπως αυτές που αφορούν το blog).

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν με ενοχλεί το να βλέπω φωτογραφίες παιδιών στο διαδίκτυο. Είναι ορισμένες instagramers που ανεβάζουν καταπληκτικές φωτογραφίες των παιδιών τους που δεν χορταίνω να τις χαζεύω.  Έχω φίλους στο fb που βάζουν καμια φωτογραφία των παιδιών τους μια-δυο φορές το 3μηνο ή το 6μηνο ή το χρόνο. Και χαίρομαι να τα βλέπω. Ένας θεός ξέρει πόσο έχω περάσει κι εγώ τις φάσεις που θέλω να δείξω σε όλο τον πλανήτη -λέμε τώρα- τα «καμάρια μου» και να κοκορευτώ κι εγώ σα μάνα (γιατί, ως γνωστόν, άλλη παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη). Και το «1-2 φωτογραφίες το χρόνο» δε μου φαίνεται καθόλου κακή ιδέα αλλά… με σταματάει αυτό το κάτι..

Δε θεωρώ ότι τα παιδιά μου είναι κτήμα μου. Τα μεγαλώνω, τα ανατρέφω όσο καλύτερα μπορώ, προσπαθώ να τα προστατεύω και να τα καθοδηγώ, όσο μου επιτρέπει η διαρκής τους εξέλιξη. Αλλά δε μου ανήκουν. Είναι αυτόνομες προσωπικότητες. Κι όσο μεγαλώνουν μου το «υπενθυμίζουν» με όλο και μεγαλύτερη ένταση.

Η τωρινή φουρνιά των χρηστών των social media είμαστε αρκετά «φρέσκοι» στο θέμα της έκθεσης ανηλίκων που ακόμα δεν έχουν ενηλικιωθεί. Νιώθω ότι δεν έχω το δικαίωμα να εκθέτω την καθημερινότητά τους. Ειδικά σε κόσμο που δεν τα γνωρίζει καν. Γιατί είναι ανήλικα και δεν γνωρίζουν ακριβώς τι θα πει «η φωτογραφία μου είναι στο facebook». Κι επειδή… δεν έχω πάρει την άδειά τους για κάτι τέτοιο. Για να βάλω φωτογραφίες φίλων μου, θα πάρω πάντα την άδειά τους. Γιατί τα παιδιά να αποτελούν εξαίρεση; Και τι μπορεί να σηματοδοτήσει η τωρινή τους έκθεση στην μετέπειτα ενήλικη ζωή τους.

Θα μου πεις (και θα έχεις δίκιο): πιστεύεις ότι δεν θα εκτεθούν κι από μόνα τους μια μέρα;

Το ξέρω, δεν είμαι αφελής, ούτε θεωρώ ότι πρέπει να τα μεγαλώσω σε γυάλα για να είναι ασφαλή. Και τα λάθη τους θα τα κάνουν και θα κριθούν γι’ αυτά και τον θαυμασμό θα επιζητούν, όπως τον επιζητούσαμε όλοι μας στην τρυφερή ηλικία των 12 χρόνων και των 15 και των 22 και ακόμα και στα 30φευγα μας. Βέβαια, με άλλα μέσα και υπό άλλες συνθήκες, αλλά κάποιες ανθρώπινες ανάγκες παραμένουν και θα παραμένουν ίδιες.

Μπορεί να φαίνεται ότι το παρα αναλύω τώρα, αλλά είναι κατασταλαγμένη σκέψη από καιρό που -για κάποιο λόγο- ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ.

Χωρίς καμία διάθεση κριτικής -επαναλαμβάνω- ή υπόδειξης. Ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του για θέματα που αφορούν τον ίδιο και την οικογένειά του και δεν αφορούν κανέναν στην τελική.

Απλά και μόνο ως μια άλλη οπτική.