Ξέρω ότι δεν «ξεκαλοκαίριασε» ακόμα. Ότι πολλοί μπορεί τώρα να ξεκινούν τις διακοπές τους. Αλλά εμείς -οκ, εγώ, η μάνα- μπαίνω σιγά σιγά σε σχολικούς ρυθμούς. Ή μάλλον, σε σχολικές σκέψεις.
-Φέτος θα είμαι πιο οργανωμένη στα σνακ που θα τους βάζω στο σχολείο. -Φέτος το πρόγραμμα διαβάσματος θα είναι πιο συγκεκριμένο, για να είναι και πιο αποτελεσματικό. -Φέτος θα προσπαθούμε τα σαββατοκύριακα να τα έχουμε πιο ελεύθερα από υποχρεώσεις.
Από πλάνα, άλλο τίποτα.
Πιάνω πολύ συχνά τον εαυτό μου να παρατηρώ τις μικρές τελευταία. Να αναρωτιέμαι πότε φτάσαμε ως εδώ. Πότε έγιναν τόσο ψηλές; Πότε απέκτησαν άποψη για τα πάντα; Πότε ήταν μωρά και τώρα έχουν ανεξαρτητοποιηθεί σε τόσα; Πότε, πότε, πότε; Μα εγώ νιώθω ακόμα τόσο μικρή. Πώς γίνεται να είμαι μαμά τόσο «μεγάλων» παιδιών; (και μετά «θυμάμαι» ότι πάτησα τα 41 και συνέρχομαι / ότι το ξεχνάω, ας πούμε)
Αυτή τη χρονιά η μεγάλη μας κόρη θα πάει στην Τετάρτη δημοτικού και η μικρή στη Δευτέρα. Που σημαίνει ότι, οκ, το στρες της «πρώτης φοράς» το έχουμε ήδη περάσει. Ξέρουμε τι μας περιμένει (στο περίπου). Πάντα όμως υποβόσκει ένα άγχος. Κάποια μικρά σφιξήματα στο στομάχι.
-Ποια δασκάλα θα έχουν φέτος; -Θα περνάνε καλά; -Θα δυσκολευτούν στις απαιτήσεις της καινούριας τάξης; -Ξεκινάει και η μικρή Αγγλικά φέτος.. πώς θα το πάρει; -Θα είναι καλά με τους φίλους τους;
Ατελείωτα ερωτήματα.
Και μετά στέκομαι λίγο και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Και θυμάμαι ότι σε κάθε νέα αρχή, πάντα με κατέκλυζαν τα ερωτηματικά και τα άγχη. Όταν έπρεπε να τις αφήσω με ξένη γυναίκα στο σπίτι. Στην προσαρμογή στον παιδικό σταθμό. Στην προσαρμογή στο νήπιο (γιατί και οι δύο άλλαξαν περιβάλλον στο νήπιο), στην μετέπειτα προσαρμογή στο δημοτικό. Κι όλα αυτά να προσπαθώ να μην τα δείχνω στα παιδιά. Αν και πλέον, από πέρυσι, που είναι μαζί στον ίδιο σχολικό χώρο, νιώθω λιγάκι πιο χαλαρή. Ξέρω πώς, ό,τι και να γίνει, έχουν τουλάχιστον η μία την άλλη.
Κι όλα αυτά εις διπλούν (όσοι έχετε 3 και 4 παιδιά, θα γελάτε μαζί μου τώρα).
Αλλά, στο τέλος, τα άγχη μου αποδεικνύονταν στην πλειοψηφία τους υπερβολικά. Και όλα τελικά έβρισκαν το δρόμο τους, έστρωναν σιγά σιγά και μπαίναμε στους ρυθμούς μας.
«Ορίστε που αγχωνόσουν», θα μου πει πάλι ο άντρας της οικογένειας (που είναι από τη φύση του πιο ψύχραιμος και ορθολογιστής), εκεί γύρω στο τέλος του Σεπτέμβρη. Και θα παραδεχτώ ότι είχε δίκιο.
Αλλά θα ξέρω, ότι και του χρόνου τέτοια εποχή, πάλι με τα ίδια ψιλοάγχη θα είμαι.
Και μακάρι να είναι μόνο αυτά τα άγχη μου πάντα…
Οπότε, αν με διαβάζετε εκεί έξω και κάπως ταυτίζεστε, κουράγιο!
Όσο δύσκολο κι αν φαντάζει πριν, όταν θα «μπούμε στον χορό», θα χορέψουμε. Κοιτάξτε να το απολαύσετε το ταξίδι, παρά την έντασή του. Κάποια μέρα θα μας λείπουν οι εποχές που ζούμε τώρα.
Precious Quests 