Κατηγορία: Σκέψεις

Painting: Vincent Van Gogh, First Steps (after Millet)- January 1890

Με το που περνάνε τα Χριστούγεννα, έχω πάντα την αίσθηση ότι έχουν τελειώσει και οι γιορτές. Πιο πολύ είναι η προσμονή των γιορτών, για μένα, παρά οι ίδιες οι γιορτές. Δεν ξέρω πώς μου έχει δημιουργηθεί αυτό το συναίσθημα, αλλά έτσι μου βγαίνει πάντα. Με το πού περνάει η Πρωτοχρονιά, αρχίζω να σκέφτομαι το ξεστόλισμα. Και σιχαίνομαι το ξεστόλισμα. Κι έτσι, σχεδόν πάντα, στις αρχές του χρόνου, έχω μια ελαφριά θλίψη. Λίγο ο χρόνος που έφυγε, λίγο το σπίτι που θα μου φαίνεται άδειο χωρίς τα στολίδια και το δέντρο, λίγο τα παιδιά που μεγαλώνουν με ρυθμούς που δεν προλαβαίνω (λες και θα μπορούσα ποτέ να αιχμαλωτίσω το χρόνο). Και τσουπ! νατη η μεθεόρτια θλίψη. Όχι τίποτα το φοβερό, βέβαια. Συνέχεια ανάγνωσης «4ο Χριστουγεννιάτικο Post: Καινούριος χρόνος, καινούριες ανάσες» →

Όσο μπαίνουμε σιγά σιγά στο γιορτινό κλίμα, αναζητώντας τρόπους για να ευχαριστηθούμε τις μέρες που έρχονται, να απολαύσουμε ποιοτικό χρόνο με τους αγαπημένους μας κλπ, μπαίνουμε όλο και πιο βαθειά στη φρενίτιδα των ημερών. Αποκλείεται να μην έχετε διαβάσει κι αντίστοιχα θέματα αλλού και, σε ένα βαθμό, αποκλείεται να μην έχετε φτάσει κι εσείς κάποια στιγμή στην ίδια απελπισία.

Πρέπει να στολίσω, πρέπει να φτιάξω γλυκά, πρέπει να αγοράσω δώρα, πρέπει να πάω τα παιδιά σε γιορτινές δραστηριότητες, πρέπει να φτιάξω μαλλιά/νύχια και «δεσυμμαζεύεται», πρέπει να δω φίλους και γνωστούς που δεν προλαβαίνω να τους δω όλη τη χρονιά, πρέπει να κανονίσω τραπέζια στους συγγενείς, ΠΡΕΠΕΙ να περάσω καλά! (και καταλήγουμε στο ότι, για όλα αυτά, πρέπει να πιάσω και μια 2η, 3η, 4η δουλειά για να τα βγάλω πέρα). Συνέχεια ανάγνωσης «2ο Χριστουγεννιάτικο Post: Γιορτές χωρίς φρενίτιδα (γίνεται;)» →

Χρόνος.

Που περνάει σα νερό. Που δεν μπορούμε να θυμηθούμε πότε πηγαίναμε σχολείο και πότε ξαφνικά έφτασε η ώρα να στείλουμε τα δικά μας παιδιά. Που πάντα μοιάζει να μην είναι αρκετός. Συνέχεια ανάγνωσης «Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο» →