Από τη μία λέω ότι κουράστηκα με τα πάρτυ, τα τρεξίματα και τις ετοιμασίες (12 παιδικά πάρτυ έχουμε στο ιστορικό μας πλέον- δεν τα λες και λίγα, ειδικά όταν περνάνε όλα από τα χέρια μας), από την άλλη σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή που τα παιδιά θα είναι σε ηλικίες που δεν θα θέλουν πλέον (παιδικές) γιορτές, όλα αυτά θα μου λείψουν. Κι ας έχω περάσει φάσεις παράνοιας για να τα προλάβω όλα.
Θα μου λείψει ο παιδικός ενθουσιασμός (που θα αντικατασταθεί από την εφηβική εσωστρέφεια), θα μου λείψουν τα γέλια και τα ουρλιαχτά στον κήπο, το «γκρέμισμα» του σπιτιού. Οπότε, η κατάσταση είναι λίγο «βαράτε με κι ας κλαίω». Συνέχεια ανάγνωσης «Παιδικών πάρτυ συνέχεια (+ η δεύτερη φετινή πινιάτα)»
Precious Quests 