Κι αφού συνήλθατε από το πρώτο σοκ της ανάγνωσης του τίτλου («τι κάθεται και γράφει αυτή η τρελή;; Άλλα έγραφε μέχρι τώρα»), ας συστηθώ και με μια άλλη ιδιότητα. Αυτή του δρομέα. Και του φανατικού της γυμναστικής. Όχι, δεν έχω τρελές γραμμώσεις κι ατσάλινο κορμί (δεν πλησιάζω καν), αλλά αγαπάω τη γυμναστική, κι ας μην είχα ποτέ καμία ιδιαίτερη κλίση. Αντιθέτως, στο σχολείο την είχα για τρελή αγγαρεία και ανήκα στην κατηγορία των ανθρώπων που έτρεχαν για 50 μέτρα και μετά είχαν τάσεις λιποθυμίας, σερνόταν η γλώσσα τους στο πάτωμα κλπ.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ασχολούμαι με κάποιο είδος εκγύμνασης. Ως παιδί, έχω κάνει μπαλέτο, ενόργανη, πατινάζ στον πάγο (ναι, με δάσκαλο), σκι στη θάλασσα, σκι στο βουνό, κολυμβητήριο, τέννις, χορό. Όλα για μικρά χρονικά διαστήματα και χωρίς ιδιαίτερες επιδόσεις.
Μεγαλώνοντας αγάπησα τη yoga (λιγότερο το pilates), την απαιτητική αεροβική (και παράλληλα μίσησα τα όργανα στα γυμναστήρια που τα βαριέμαι αφόρητα) και πήρα και δίπλωμα ιστιοπλοϊκού κάποια στιγμή στα φοιτητικά μου χρόνια.
Εχω πολύ κακή σχέση με την νωθρότητα προφανώς.
Κάποια στιγμή ήρθα αντιμέτωπη με μια χρόνια πάθηση που δυσκόλεψε ιδιαίτερα την κίνησή μου, μου προκάλεσε δυνατούς πόνους και με έφερε στα όρια της κατάθλιψης. Αλλά αυτή ειναι μια άλλη ιστορία. Πέρασα από πολλές μεταπτώσεις και κάποια στιγμή, κι εφόσον δεν ηταν απαγορευτικό για την πάθησή μου, αποφάσισα να ξεκινήσω και πάλι να γυμνάζομαι. Αργά και ήπια στην αρχή, σε μια προσπάθεια να δυναμώσω το σώμα μου και να μην αφεθώ στην ακινησία από τόσο μικρή ηλικία. Ξεκίνησα με περπάτημα στο διάδρομο (βλέποντας τηλεόραση.. είπαμε, βαριέμαι τα όργανα) το οποίο σιγά σιγά εξελίχτηκε σε χαλαρό τρέξιμο. Παράλληλα, άρχισα ξανά την αεροβική, στο σπίτι αυτή τη φορά (καθότι με δύο μικρά παιδιά και full time δουλειά, δεν χωράνε γυμναστήρια). Άκουγα πάντα το σώμα μου και το ζόριζα μέχρι εκεί που άντεχα. Και τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά.. όχι μονο στην εμφάνισή μου, αλλά, το βασικότερο, στη γενικότερη ψυχολογική μου κατάσταση.
Δέκα λόγοι, λοιπόν, που αγάπησα το τρέξιμο και μπορεί να σας κάνουν κι εσάς να το αγαπήσετε (ή να το αγαπάτε ήδη):
1- Καταρχάς, όπως και κάθε είδος γυμναστικής, προκαλεί απίστευτο αίσθημα ευφορίας. Οι ορμόνες που εκκρίνονται κατά τη διάρκεια του τρεξίματος και μόλις τελειώσει η άσκηση, ευθύνονται γι’αυτά τα συναισθήματα και σε προκαλούν να τα αναζητάς κάθε φορά. Φυσικό φάρμακο κατά της κατάθλιψης, λοιπόν. http://www.runningnews.gr/item.php?id=7587
2- Είναι μια «εύκολη» συνήθεια! Όχι, δεν σας δουλεύω. Εννοώ οτι γίνεται οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, δεν έχει χρονικό περιορισμό, δε χρειάζεται κανέναν ιδιαίτερο προγραμματισμό. Αρκεί να βγει κάποιος έξω, σε ένα πάρκο, σε ένα γήπεδο, στη γειτονιά του και να τρέξει. Για μισή ώρα, για μία, για ένα τέταρτο, δέκα λεπτά; Αρκεί να ξεκινήσει. «Έξω οι δρόμοι αναπνέυουν διψασμένοι, ανοιχτοί», που λένε και οι Τρύπες.
3- Είναι ένα είδος άθλησης που δεν απαιτεί ιδιαίτερα έξοδα. Χρειάζεται μονο ένα καλό ζευγάρι αθλητικά παπούτισα για τρέξιμο, κατάλληλα ρούχα και διάθεση. Οκ, υπάρχουν κι ενα σωρό γκατζετάκια κι εξοπλισμοί, αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι απαραίτητο για να τρέξει κανείς. Για μένα, ίσως θα πρόσθετα μόνο τη μουσική μου.
4- Είναι σαν είδος ψυχοθεραπείας. Το τρέξιμο είναι μοναχικό άθλημα, ακόμα κι αν ορισμένοι τρέχουν σε ομάδες. Είναι αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό και με τις δυνάμεις σου. Είναι ξέσκασμα από μία δύσκολη μέρα, είναι χρόνος μακριά απο τα πάντα. Μακριά απο τη δουλειά, από το σπίτι, από τους ανθρώπους σου. Μια ευκαιρία να αδειάσεις το κεφάλι σου ή να ξεκαθαρίσεις τις προτεραιότητές σου, να «τα πείτε» λίγο με τον εαυτό σου.
5- Προσωπικά, με το τρέξιμο κατάφερα να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου. Αναγκάστηκα, βασικά. Στην αρχή, ντρεπόμουν να βγω έξω να τρέξω, αν και το ήθελα τόσο πολύ. Είχα την αίσθηση οτι όλοι εμένα κοιτάνε. Οτι θα με πείραζαν, τι θα με κριτίκαραν. Από μικρή ζούσα με αυτές τις φοβίες. Το ξεπέρασα. Στην τελική, όλοι κάτι έχουν να πουν. Εγώ ήθελα να τρέξω. Έμαθα να αγνοώ και να συνεχίζω. Τρέχω αποκλειστικά και μόνο για μένα, χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Τώρα πλέον που έχουν αυξηθεί τόσο οι δρομείς, είμαστε πολλοί οι «τρελοί». Χαιρετιόμαστε και μεταξύ μας πολλές φορές όταν διασταυρωθούμε στους δρόμους.
6- Το τρέξιμο δεν έχει ηλικία. Τρέχουν όλοι, εφόσον βρίσκονται σε μια καλή γενική υγεία κι έχουν εξετασθεί. Θαυμάζω απεριόριστα τους ηλικιωμένους που έχουν επιλέξει το δρόμο από την καθημερινή παρουσία στα καφενεία.
7- Σε φέρνει σε επαφή με την πόλη σου, με τη φύση, με τον κόσμο. Τρέχω πάνω από 4 χρόνια πλέον, κι έχω απολαύσει τόσες ανατολές (είμαι, κατά βάση πρωινός τύπος), τόσα σούρουπα. Έχω τρέξει δίπλα στη θάλασσα, μέσα στην πόλη, σε νησιά, στο εξωτερικό, στις διακοπές μου. Μέσα στο δάσος, πάνω σε βουνά. Έχω ανακαλύψει καινούρια μονοπάτια, τρέχοντας. Έχω γνωρίσει καινούριο κόσμο, κυρίως σε αγώνες. Έχω μοιραστεί τον παλμό του πλήθους, έχω δεχτεί με ευγνωμοσύνη το χαμόγελο και το χειροκρότημα των ανθρώπων που παρακολουθούν τους αγώνες, έχω συγκινηθεί τόσες φορές από την ανταπόκρισή τους. Πάντα υπάρχουν κι αυτοί που θα πετάξουν την πικρή τους κριτική, αλλά δεν με αφορούν. Με αφορούν οι ωραίοι άνθρωποι.
8- Νιώθω θετικό πρότυπο για τα παιδιά μου. Η μαμά φροντίζει τον εαυτό της. Η μαμά δεν εγκαταλείπει. Η μαμά δεν άφησε την ασθένεια να την καταβάλει. Η μαμά είναι αγωνίστρια. Μια μέρα θα τρέχω κι εγώ μαζί με τη μαμά (και τον μπαμπά, στη δική μας περίπτωση – ευσεβείς πόθοι). Η μαμά νιώθει υγιής και δυνατή και μπορεί να ανταποκριθεί στις καθημερινές απαιτήσεις της οικογένειας και του σπιτιού. Η μαμά, δεν ειναι μόνο μαμά. Είναι και άνθρωπος και γυναίκα και αγαπάει τη ζωή.
9- Και για να μην ξεχάσω να αναφέρω και τα ευνόητα, με το τρέξιμο κάνουμε καλό στο σώμα μας. Δυναμώνουμε τους μυς μας. Γυμνάζονται πολύ περισσότερες μυικές ομάδες από όσες νομίζουμε και, γενικά, ειναι μια ιδιαίτερα πλήρης αεροβική άσκηση. Καίει ιδιαίτερα πολλές θερμίδες και συμβάλλει έτσι στην ορθή και σταδιακή απώλεια βάρους, αλλά και γενικότερα στον έλεγχό του.
10- Και, για να κλείσω, είναι μία ευκαιρία να αγαπήσετε κι εσείς τον εαυτό σας. Να βάλετε στόχους και να τους κατακτήσετε (δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά μου την πρώτη φορά που κατάφερα να κάνω 4 χιλιόμετρα τρέχοντας, κι όχι περπατώντας/τρεχοντας/περπατώντας, στην προσπάθειά μου να συμμετέχω στον πρώτο μου αγώνα 5 χιλιομέτρων). Είναι μια ευκαιρία να νιώσετε οτι είσαστε δυνατοί, ότι κρατάτε τα ηνία της ζωής σας στα χέρια σας.
Ακόμα κι αν δεν μπορείτε να τρέξετε (γιατί μπορεί να συντρέχουν λόγοι υγείας ή απλά να μη θέλετε να δοκιμάσετε, να μη νιώθετε οτι σας ταιριάζει), βγείτε έξω και χειροκροτήστε τους δρομείς, εμψυχώστε τους. Πειτε «μπράβο» στις γυναίκες που αψήφισαν τις κριτικές και φόρεσαν τα αθλητικά τους ρούχα, στους άντρες που τρέχουν με το μωρό τους στο καρότσι, στις παρέες των πιτσιρικάδων που άφησαν τον πρωινό καφέ για να γυμναστούν παρέα, στις μάνες που τις περιμένει μια ζεστή αγκαλιά στον τερματισμό, στους παππούδες που δεν το βάζουν κάτω. Είναι γιορτή ο αθλητισμός.
Στις 13 Νοέμβρη είναι ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας. Χιλιάδες δρομείς από όλο τον κόσμο θα μαζευτούν σε αυτή τη γιορτή. Και θα γιορτάσουμε παρέα.
*Σε καμία περίπτωση, δε συστήνεται οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα χωρίς τη γνώμη ενός επαγγελματία υγείας και τις απαραίτητες εξετάσεις. Η υγεία μας προέχει και τρέχουμε για να είμαστε υγιείς. Παρόλ’αυτά, κάθε άνθρωπος ειναι διαφορετικός και πρέπει να λαμβάνει υπόψη τις δικές του ξεχωριστές παραμέτρους.
Precious Quests 
Λοιπόν, Έλλη μου, η ανάρτηση σου ήρθε ακριβώς πάνω στην ώρα. Τι εννοώ; Σε αντίθεση με σένα εγώ μισώ την γυμναστική και νομίζω ότι ο λόγος είναι ότι γενικά είμαι΄ενας άνθρωπος που τα παρατάω εύκολα και η γυμναστική μόνο τέτοιους ανθρώπους δεν θέλει. Το μεγαλύτερο που έχω γυμναστεί είναι ένα εξάμηνο στο γυμναστήριο που πήγαινα μαζί με την αδερφή μου πολύ παλιά και συνδυάζαμε και το κους κους (ε ήταν και λίγο ωραίος ο γυμναστής, χεχε). Αλλά για να μην λέω δικαιολογίες, απλά βαριέμαι. Φέτος είπα θα το κάνω, θα ξεκινήσω γιόγκα, ήπια πράγματα. Τζίφος (προσωπικοί λόγοι δεν μου το επέτρεψαν). Κι εκεί που είπα πάει άλλη μια χρονιά, δυο κοπέλες που πηγαίνουμε παρέα τα παιδιά στο σχολείο, ξεκίνησαν περπάτημα./ τρέξιμο στο γήπεδο δίπλα στο σπίτι μας. Δύο βδομάδες μου το λένε και όλο αποφεύγω. Εχθές όμως του το είπα. Είπα το ναι! Την επόμενη εβδομάδα ξεκινάμε, είμαστε και οι 4 μαμάδες που δεν έχουμε προυπηρεσία στο άθλημα αλλά θα το κάνουμε. Και μετά λέω… γιατί όχι; Οι άλλοι καλύτεροι είναι από μένα; χεχε! Και τώρα έρχεται και η ανάρτησή σου. Λες να ειναι καρμικό; Σε φιλώ! Θα σου χω νέα σύντομα! Κάλη
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είναι σίγουρα καρμικό! (πρέπει κάτι να πούμε, για να σε πείσουμε, χεχε). Χωρίς ψέματα πάντως, ξεκίνα. Το περπάτημα είναι εξαιρετική γυμναστική κι εφόσον υπάρχει παρέα, όρμα! Θα δεις μεγάλες αλλαγές σε όλα και δεν θα το πιστεύεις, αρκεί να μην εγκαταλείψεις.
Την καταλαβαίνω τη βαρεμάρα πάντως. 8 στις 10 φορές κι εγώ βαριέμαι να ξεκινήσω, ειλικρινά. Η όρεξη έρχεται στην πορεία και στο τέλος η ευεξία σε κάνει να λες «πάλι καλά που ξεκούνησα»!
Περιμένω feedback!!
υ.γ. Δεν υποτιμάμε ποτέ το κίνητρο του ωραίου γυμναστή (όπως και το κους κους με την αδερφή-αξία διαχρονική κι ανεκτίμητη). Τα φιλιά μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τα είπες πολύ ωραία Elliecious! Το τρέξιμο είναι και για μένα αγαπημένη συνήθεια και είναι φοβερό το πόσες θετικές επιδράσεις έχει πνευματικά/σωματικά κλπ., σε «νιώθω» πολύ καλά σε πολλά από όσα είπες χαχα… Καλή επιτυχία στον Μαραθώνιο!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πόλα μου σ’ευχαριστώ! Ξέρω οτι οι δρομείς ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ και μπορούν να ταυτιστούν.
Σε περιμένω στον τερματισμό, να εισαι στην εξέδρα!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Και γω με τη γυμναστική δεν είχα ποτέ καλή σχέση μέχρι που ανακάλυψα το Pilates και είπα εδώ είμαστε! τώρα βέβαια με τη μικρή δεν είναι καθόλου εύκολο να μπορώ να πάω σε μαθήματα οπότε είπα, προ 6μήνου, να ξεκινήσω το τρέξιμο… και ως αδαής, βγήκα από το σπίτι μου και άρχισα να ..τρέχω! 2 φορές το κατάφερα, με αυτόν τον..λάθος όπως έμαθα τρόπο, γιατί για 2 βδομάδες μετά είχα αφόρητους πόνους στα γόνατα… ναι, οκ , θα μου πεις πού πας να τρέξεις όταν ούτε περπάτημα δεν κάνεις! ; οπότε πάει και αυτό.. ο επόμενος στόχος είναι να κάνω Pilates at home με youtube αλλά δεν το έχω καταφέρει ακόμη.. για να δούμε.. well done πάντως!
(α, και έχω δει και μαμά να τρέχει με το καρότσι που έχει μέσα το μωρό της!)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η αλήθεια ειναι ότι με τρέξιμο κατευθείαν χωρις «προϋπηρεσία» πας για τραυματισμό. Κι εγω με περπάτημα ξεκίνησα.Θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις με 5-10 λεπτά γρήγορο περπάτημα γύρω απο το σπίτι σου, ίσως όταν κοιμάται η μικρη, και σιγα σιγα να βάζεις βραχυπρόθεσμους στόχους. Ας πούμε, «σήμερα θα περπατήσω, αλλα θα τρέξω κιόλας απο εδώ μέχρι τη στροφή του δρόμου». Τόσο λίγο! Σιγα σιγα αυξάνεις την απόσταση και προκαλείς το σώμα σου λίγο παραπάνω. Βάλε ενα προγραμμα να περπατάς 3-4 φορές την εβδομάδα. Με μουσική, με παρεα, όπως σου αρέσει. Ακόμα κι όταν κάνει κρύο. Φτιάξε ενα προγραμμα -μιας κι είσαι κι οργανωτική όπως έχω καταλαβει- και προσπάθησε να το ακολουθείς. Σβήνε μέρες, βοηθάει! Αν καταφέρεις να κανεις και Pilates στο σπίτι, θα ειναι σούπερ!
Όσο για το τρέξιμο με καρότσι, τρέχουν πολλοί γονείς, ειδικά σε μικρούς αγώνες 5-10 χιλιομέτρων. Το είχα επιχειρήσει κι εγω μαζι με την αδερφη μου, έχοντας στο καρότσι τον ανηψιο μου (με τις δικες μου δεν το έχω κάνει) και ηταν δοκιμασία, παρόλο που το παίρναμε εναλλάξ. Με δυσκόλευε που δεν μπορούσα να κινώ τα χέρια μου.
Πάντως, σκέψου το!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τα είπες τόσο καλά που δεν μπορώ να προσθέσω κάτι!!! Κι εγώ λατρεύω το τρέξιμο, αν και το ανακάλυψα πριν 4 χρόνια σε ηλικία 36 ετών! Α, επίσης να πω ότι χάρη σε αυτό έκοψα το κάπνισμα κ το κυριότερο γνώρισα τον άντρα μου! Πώς λοιπόν να μην το λατρεύω;;
Φιλάκια πολλά από Ζάκυνθο, κοριτσάκι μου!
Happy running!!!!;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ χάρηκα που έμαθα κι εγω κι αυτή σου την ιδιότητα Λένια!! Πάντα χαίρομαι να γνωρίζω δραστήριους και θετικούς ανθρώπους!
Και τι ωραίος τρόπος να γνωρίσεις τον σύντροφο της ζωής σου..
Τα φιλιά μου και σε σένα και στο όμορφο νησί σας!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!